Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εγεννήθη εις το Ελαιοχώριον Αχαϊας την 5ην Μαϊου του 1919. Ο πατήρ του ονομάζετο Χρίστος και ήτο διδάσκαλος εις το επάγγελμα, η δε μήτηρ του εκαλείτο Χρυσούλα. Εις την πατρικήν του οικογένειαν συγκαταλέγονται και τα αδέρφια του Κωνσταντίνος και Χαράλαμπος.
Το 1937 κατετάγη εις την Σχολήν Ευελπίδων, διατελέσας Αρχηγός της Τάξεώς του και κατά τα 3 έτη σπουδών. Απεφοίτησε το 1940 ως ανθυπολοχαγός Πυροβολικού, και έλαβεν εξ' αρχής μέρος εις τον Πόλεμον του 1940 - 41.
Κατά την διάρκειαν της Κατοχής ανέπτυξε μεγάλην αντιστασιακήν δράσιν εις την περιοχήν της Δυτικής Πελοποννήσου, επιπλέον δε συνεδέθη ιδιαιτέρως μετά του μετέπειτα στρατηγού Γεωργίου Γρίβα (Διγενή). Ενυμφεύθη εν έτει 1941 την (πρώτην σύζυγόν του) Νίκην Βασιλειάδην, μετά της οποίας απέκτησε δύο τέκνα.
Λοχαγός ών, έλαβεν ενεργόν μέρος εις τας επιχειρήσεις του Εθνικού Στρατού κατά την διάρκειαν του Συμμοριτοπολέμου 1946 - 49, εκθέσας επανειλημμένως την ζωήν του εις κίνδυνον προς χάριν και σωτηρίαν της Πατρίδος. Συμμετείχε, μεταξύ άλλων, εις τας εκκαθαριστικάς επιχειρήσεις της IXης Μεραρχίας Πελοποννήσου, εις τα μέτωπα επιχειρήσεων Βαρδουσίων, Γράμμου, Βίτσι και αλλαχού.
Διά την ιδιαιτέραν ανδρείαν του και την συνολικήν πολεμικήν του δράσιν ετιμήθη δι' όλων των διακρίσεων Στρατιωτικής Αρετής (Χρυσά Αριστεία Ανδρείας, Χρυσούς Σταυρός, Μετάλλια Εξαιρέτων Πράξεων, κ.α.).
Κατά την διάρκειαν της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας, εκτός της πολεμικής εμπειρίας του εις τα πεδία των μαχών, υπηρέτησεν και εις ποικίλας διοικητικάς και επιτελικάς θέσεις, μετεκπαιδεύθη δε και εις Στρατιωτικάς Σχολάς εν Ελλάδι (Ανωτέρα Σχολή Πολέμου, Σχολή Εθνικής Αμύνης ΓΕΕΘΑ), αποκτήσας ούτω λαμπράν και σφαιρικήν κατάρτισιν.
Ταγματάρχης ών, μετείχε το 1952 εις την σύνθεσιν του Στρατοδικείου το οποίον εδίκασε τον κομμουνιστοσυμμορίτην Νικόλαον Μπελογιάννην. Μειοψηφίσας δεν συνηγόρησεν εις την θανατικήν του καταδίκην, γεγονός που αποδεικνύει την αδέκαστον και αμερόληπτον κρίσιν του, καθώς και την απουσίαν κάθε είδους φανατισμού. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος δεν υπήρξε ποτέ τίποτε λιγότερον ή τίποτε περισσότερον από ένας αγνός υπερασπιστής της Πατρίδος του.
Το 1956 ετοποθετήθη με τον βαθμόν του Αντισυνταγματάρχου εις την ΚΥΠ όπου και διετέλεσεν Αρχηγός της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας και Αντικατασκοπείας. Το 1960 προήχθη εις τον βαθμόν του Συνταγματάρχου. Με απόφασιν του Υπουργού Αμύνης Πέτρου Γαρουφαλιά μετετέθη το 1964 εις Έβρον, διατελέσας Διοικητής της 117 ΜΠΠ (Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού) εις Ορεστιάδαν.
Τον Ιούνιον του 1965 απέτρεψε κομμουνιστοκίνητον απόπειραν δολιοφθοράς με στόχον τα οχήματα της μονάδος του, ακολούθως δε μετετέθη αρχικώς εις την 1ην Στρατιάν, εν συνεχεία δε (04/1966) εις το Τμήμα Επιχειρήσεων / 3ου ΕΓ/ ΓΕΣ.
Ηγηθείς της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967 ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας. Η στρατιωτική του καριέρα αλλά ουχί και η προσφορά του προς την Πατρίδαν και το Έθνος, ετερματίσθη με την, τη αιτήσει του, αποστρατείαν με τον βαθμόν του Ταξιάρχου, την 20ην Δεκεμβρίου 1967.
Το 1937 κατετάγη εις την Σχολήν Ευελπίδων, διατελέσας Αρχηγός της Τάξεώς του και κατά τα 3 έτη σπουδών. Απεφοίτησε το 1940 ως ανθυπολοχαγός Πυροβολικού, και έλαβεν εξ' αρχής μέρος εις τον Πόλεμον του 1940 - 41.
Κατά την διάρκειαν της Κατοχής ανέπτυξε μεγάλην αντιστασιακήν δράσιν εις την περιοχήν της Δυτικής Πελοποννήσου, επιπλέον δε συνεδέθη ιδιαιτέρως μετά του μετέπειτα στρατηγού Γεωργίου Γρίβα (Διγενή). Ενυμφεύθη εν έτει 1941 την (πρώτην σύζυγόν του) Νίκην Βασιλειάδην, μετά της οποίας απέκτησε δύο τέκνα.
Λοχαγός ών, έλαβεν ενεργόν μέρος εις τας επιχειρήσεις του Εθνικού Στρατού κατά την διάρκειαν του Συμμοριτοπολέμου 1946 - 49, εκθέσας επανειλημμένως την ζωήν του εις κίνδυνον προς χάριν και σωτηρίαν της Πατρίδος. Συμμετείχε, μεταξύ άλλων, εις τας εκκαθαριστικάς επιχειρήσεις της IXης Μεραρχίας Πελοποννήσου, εις τα μέτωπα επιχειρήσεων Βαρδουσίων, Γράμμου, Βίτσι και αλλαχού.
Διά την ιδιαιτέραν ανδρείαν του και την συνολικήν πολεμικήν του δράσιν ετιμήθη δι' όλων των διακρίσεων Στρατιωτικής Αρετής (Χρυσά Αριστεία Ανδρείας, Χρυσούς Σταυρός, Μετάλλια Εξαιρέτων Πράξεων, κ.α.).
Κατά την διάρκειαν της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας, εκτός της πολεμικής εμπειρίας του εις τα πεδία των μαχών, υπηρέτησεν και εις ποικίλας διοικητικάς και επιτελικάς θέσεις, μετεκπαιδεύθη δε και εις Στρατιωτικάς Σχολάς εν Ελλάδι (Ανωτέρα Σχολή Πολέμου, Σχολή Εθνικής Αμύνης ΓΕΕΘΑ), αποκτήσας ούτω λαμπράν και σφαιρικήν κατάρτισιν.
Ταγματάρχης ών, μετείχε το 1952 εις την σύνθεσιν του Στρατοδικείου το οποίον εδίκασε τον κομμουνιστοσυμμορίτην Νικόλαον Μπελογιάννην. Μειοψηφίσας δεν συνηγόρησεν εις την θανατικήν του καταδίκην, γεγονός που αποδεικνύει την αδέκαστον και αμερόληπτον κρίσιν του, καθώς και την απουσίαν κάθε είδους φανατισμού. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος δεν υπήρξε ποτέ τίποτε λιγότερον ή τίποτε περισσότερον από ένας αγνός υπερασπιστής της Πατρίδος του.
Το 1956 ετοποθετήθη με τον βαθμόν του Αντισυνταγματάρχου εις την ΚΥΠ όπου και διετέλεσεν Αρχηγός της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας και Αντικατασκοπείας. Το 1960 προήχθη εις τον βαθμόν του Συνταγματάρχου. Με απόφασιν του Υπουργού Αμύνης Πέτρου Γαρουφαλιά μετετέθη το 1964 εις Έβρον, διατελέσας Διοικητής της 117 ΜΠΠ (Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού) εις Ορεστιάδαν.
Τον Ιούνιον του 1965 απέτρεψε κομμουνιστοκίνητον απόπειραν δολιοφθοράς με στόχον τα οχήματα της μονάδος του, ακολούθως δε μετετέθη αρχικώς εις την 1ην Στρατιάν, εν συνεχεία δε (04/1966) εις το Τμήμα Επιχειρήσεων / 3ου ΕΓ/ ΓΕΣ.
Ηγηθείς της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967 ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας. Η στρατιωτική του καριέρα αλλά ουχί και η προσφορά του προς την Πατρίδαν και το Έθνος, ετερματίσθη με την, τη αιτήσει του, αποστρατείαν με τον βαθμόν του Ταξιάρχου, την 20ην Δεκεμβρίου 1967.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου