«Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου από το 1946 έως το 1948, οι Έλληνες κομμουνιστές κατέγραψαν σε όλες τις ζώνες που ήταν υπό τον έλεγχό τους τα παιδιά και των δυο φύλων από τριών έως δεκατεσσάρων ετών. Τον Μάρτιο του 1948, τα παιδιά αυτά συγκεντρώθηκαν στις συνοριακές περιοχές και πολλές χιλιάδες οδηγήθηκαν στην Αλβανία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία. Οι χωρικοί προσπάθησαν να γλιτώσουν τα παιδιά τους κρύβοντάς τα στα δάση. 0 Ερυθρός Σταυρός, με χιλιάδες δυσκολίες, καταμέτρησε 28.296. Το καλοκαίρι του 1948, με τη ρήξη Τίτο-Κομινφόρμ, ένα μέρος των παιδιών (11.600) τα οποία κρατούνταν στη Γιουγκοσλαβία μεταφέρθηκαν, παρά τις διαμαρτυρίες της ελληνικής κυβέρνησης, σε Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Πολωνία. Στις 17 Νοεμβρίου του 1948, η 3η Συνέλευση του ΟΗΕ καταδίκασε την απαγωγή των Ελληνόπουλων. Τον Νοέμβριο του 1949, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ απαίτησε την επιστροφή των παιδιών. Όλες οι επόμενες αποφάσεις του ΟΗΕ έμειναν, όπως οι προηγούμενες, χωρίς απάντηση: τα γειτονικά κομμουνιστικά καθεστώτα επέμεναν να ισχυρίζονται ότι αυτά τα παιδιά έβρισκαν καλύτερες συνθήκες ζωής στις χώρες τους παρά στην ίδια την Ελλάδα. Με λίγα λόγια, ήθελαν να πείσουν τον κόσμο ότι αυτή η εξορία ήταν μια ανθρωπιστική πράξη.
Κι όμως, η αναγκαστική εξορία των παιδιών έγινε σε τέτοιες συνθήκες φτώχιας, υποσιτισμού και επιδημιών που πολλά πέθαναν. Συγκεντρωμένα σε «παιδικά χωριά», έπρεπε να παρακολουθούν μαθήματα πολιτικής διαπαιδαγώγησης στη θέση της γενικής εκπαίδευσης. Από την ηλικία των δεκατριών ετών, ήταν υποχρεωμένα να εκτελούν αναγκαστικές εργασίες, για παράδειγμα ξεχέρσωμα στις ελώδεις περιοχές του Χαρτσάγκ στην Ουγγαρία. Η υστερόβουλη σκέψη των κομμουνιστών ηγετών ήταν να διαμορφώσουν μια νέα γενιά αγωνιστών απόλυτα αφοσιωμένων. Η αποτυχία ήταν παταγώδης: το 1956, ένας Έλληνας ο οποίος ονομαζόταν Κωνσταντινίδης πέθανε στο πλευρό των Ούγγρων πολεμώντας ενάντια στους Ρώσους. Άλλοι κατάφεραν να διαφύγουν στην Ανατολική Ευρώπη.
Μεταξύ 1950 και 1952, μόνο 684 παιδιά επέστρεψαν στην Ελλάδα. Το 1963, περίπου 4.000 παιδιά (από τα οποία ορισμένα είχαν γεννηθεί στις κομμουνιστικές χώρες) είχαν επαναπατρισθεί. Στην Πολωνία, η ελληνική κοινότητα μετρούσε πολλές χιλιάδες μέλη στις αρχές του ’80. Ορισμένοι έγιναν μέλη της Συνδικάτου της Αλληλεγγύης και φυλακίστηκαν ύστερα από το πραξικόπημα του στρατηγού Γιαρουζέλσκι. Μετά το 1989, με τον εκδημοκρατισμό σε εξέλιξη, πολλές χιλιάδες αυτών των Ελλήνων επέστρεψαν στην Ελλάδα.»
(Το Ελληνικό Ζήτημα στα Ηνωμένα Έθνη, αναφορά της ειδικής επιτροπής για τα Βαλκάνια, 1950.)
Κι όμως, η αναγκαστική εξορία των παιδιών έγινε σε τέτοιες συνθήκες φτώχιας, υποσιτισμού και επιδημιών που πολλά πέθαναν. Συγκεντρωμένα σε «παιδικά χωριά», έπρεπε να παρακολουθούν μαθήματα πολιτικής διαπαιδαγώγησης στη θέση της γενικής εκπαίδευσης. Από την ηλικία των δεκατριών ετών, ήταν υποχρεωμένα να εκτελούν αναγκαστικές εργασίες, για παράδειγμα ξεχέρσωμα στις ελώδεις περιοχές του Χαρτσάγκ στην Ουγγαρία. Η υστερόβουλη σκέψη των κομμουνιστών ηγετών ήταν να διαμορφώσουν μια νέα γενιά αγωνιστών απόλυτα αφοσιωμένων. Η αποτυχία ήταν παταγώδης: το 1956, ένας Έλληνας ο οποίος ονομαζόταν Κωνσταντινίδης πέθανε στο πλευρό των Ούγγρων πολεμώντας ενάντια στους Ρώσους. Άλλοι κατάφεραν να διαφύγουν στην Ανατολική Ευρώπη.
Μεταξύ 1950 και 1952, μόνο 684 παιδιά επέστρεψαν στην Ελλάδα. Το 1963, περίπου 4.000 παιδιά (από τα οποία ορισμένα είχαν γεννηθεί στις κομμουνιστικές χώρες) είχαν επαναπατρισθεί. Στην Πολωνία, η ελληνική κοινότητα μετρούσε πολλές χιλιάδες μέλη στις αρχές του ’80. Ορισμένοι έγιναν μέλη της Συνδικάτου της Αλληλεγγύης και φυλακίστηκαν ύστερα από το πραξικόπημα του στρατηγού Γιαρουζέλσκι. Μετά το 1989, με τον εκδημοκρατισμό σε εξέλιξη, πολλές χιλιάδες αυτών των Ελλήνων επέστρεψαν στην Ελλάδα.»
(Το Ελληνικό Ζήτημα στα Ηνωμένα Έθνη, αναφορά της ειδικής επιτροπής για τα Βαλκάνια, 1950.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου