Κάθε χρόνο την ίδια μέρα οι ομάδες των εθνικιστών- πατριωτών με πρωταρχικό οργανωτή τους ανένταχτους πατριώτες και την εφημερίδα στόχος, διοργανώνουν πορεία στην ακριτική Φλώρινα, η οποία βρίσκεται κοντά στο στόμα του λύκου και έχει πλυμμηρίσει ανθέλληνες, φιλοσκοπιανούς καθώς στον κόρφο της με την ανέχεια των καθεκάστοτε κυβερνήσεων έχουν βρεί καταφύγιο ελληνοποιημένοι βούλγαροι.
Φέτος είχα την τιμή και την χαρά να παρευρεθώ σε αυτήν την πορεία και θα ήθελα να σας μεταφέρω, όσο το δυνατόν καλύτερα τα συναισθήματα μου και τις εντυπώσεις μου. Και φυσικά θα μου επιτρέψετε να σας μεταφέρω όλη την ψυχικη και συναισθηματική φόρτωση πριν, κατά την διάρκεια και μετά την πορεία. Ζητώ συγνώμη αν γίνω κουραστική αλλά αυτά που ένοιωσα αυτά που έζησα είναι συναισθήματα ανεπανάλληπτα μοναδικά και θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας, αποδεικνύοντας ότι ακόμα και σήμερα ξεχωρίζουν αγνοί άνθρωποι, πατριώτες και προπάντων ΕΛΛΗΝΕΣ.
Το αεροπλάνο μου προσγειώνεται αργά το βράδι στο αεροδρόμιο Αθηνών, στα Σπάτα. Με υποδέχοντε φίλοι που γνώρισα μέσω του Φατσοβιβλίου. Η εγκαρδιότητα και η ζεστασιά που με υποδέχοντε είναι πρωτόγονη για μένα μια και ζω σε ένα κράτος που τα ιδανικά και η ανθρωπιά έχουν εξαφανηστεί. Η δεύτερη ευχάριστη έκπληξη είναι η εγκάρδια φιλοξενία, αίσθημα που μόνο ένας γνήσιος Έλληνας , ένας ξεχωριστός άνθρωπος μπορεί να έχει.
Την επομένη το πρωί έχουμε ξεκινήσει για την Φλώρινα. Στον δρόμο συναντιώμαστε με άλλους φίλους από την ομάδα των ανένταχτων πατριωτών. Το ίδιο σκηνικό, εγκαρδιότητα, φιλικότητα ανθρωπιά. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω την ψυχή να ακολουθήσει την πορεία, τον δρόμο. Ξαφνικά μια αναλαμπή. Στο βάθος εμφανίζεται ο Λεωνίδας με τους 300. Μας περικυκλώνουν και μας συνοδεύουν. Σε όλο το ταξίδι η συνοδεία τους είναι αισθητή. Πρόσωπα από το παρελθόν που ενώνοντε να προστατεύσουν και να συνοδεύσουν τους απογόνους τους.
Κυριακή πρωί.
Συγκεντρωνόμαστε στην κεντρική πλατεία της Φλώρινας μπροστά στην Λέσχη αξιωματικών. Η πλατεία πλυμμηρίζει από τις γαλανόλευκες, από συνθήματα και από πατριωτικούς ύμνους.
Παρακολουθώ τα πρόσωπα των συμπατριωτών μου. Αγωνία, υπερηφάνεια, αποφασιστηκότητα, δυναμισμό. Δίπλα μας παραστέκοντε οι προγόνοι μας.
Ξαφνικά ένας ύμνος διασχίζει τον αέρα. Εμφανίζεται ο Αχιλλέας με τους Μυρμηδόνες του συνοδεύοντας τους εθνικιστές από την Λάρισα. Η ψυχή μου φτερουγίζει. Το παρελθόν ενώνεται με τον παρόν.
Το αποκορύφωμα ολοκληρώνεται όταν τα συνθήματα που σχίζουν το αέρα διακόπτοντε από τον ύμνο της Μακεδονίας.
Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα........................
Η πλατεία πλημμυρίζει φως, ο Μέγας των Ελλήνων, ο Βασιλεύς των Μακεδόνων ο Αλέξανδρος ο Μέγας οδηγώντας τους γενναίους μακεδόνες συνοδεύοντας τα τμήματα των πατριωτών από Θεσσαλονίκη Κοζάνη Καβάλα πλησιάζουν την πλατεία.
Στεκόμαστε αντικρυστά και τραγουδούμε συγκινημένοι και σύσσωμοι την Μακεδονία......
Οι γαλανόλευκες ανεμίζουν περήφανες, οι εκπρόσωποι των πατριωτικών συνδέσμων εκφωνούν λόγους ανδρειωμένους λόγους που γεμίζουν θάρρος και ελπίδα τα στήθη των παρευρισκομένων. Ο εθνικός ύμνος κλείνει το σκέλος της εκδήλωσης με τις ομιλίες και παρατασσόμεθα για να αρχίσει η πορεία.
Μπροστά ο Μέγας Αλέξανδρος οδηγεί την πορεία, ακολουθόμενος από το τμήμα των ανένταχτων πατριωτών. Δεξιά και αριστερά συνοδεύουν ο Αχιλλέας με τους Μυρμιδόνες και ο Λεωνίδας με τους Σπαρτιάτες.
Παρακολουθώ τα πρόσωπα των συμπατριωτών μου. Ελληνίδες και Έλληνες που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, τις οικογένειες τους και αψηφώντας την καλοκαιρινή κάψα και την απώλεια του ελεύθερου χρόνου τους, πορεύοντε στους δρόμους τις Φλώρινας δίνοντας το παρών των Ελλήνων και στέλνοντας μήνυμα προς κάθε σφετεριστή της Ιστορίας μας, των εδαφών μας και καθενός ανθέλληνα και προδότη, ότι είναι εδώ, έτοιμοι δυνατοί να αφιερώσουν τα πάντα στον βωμό της Ιερής Πατρίδας μας.
Παρακολουθώ τα πρόσωπα τους. Οι γυναίκες, λεβέντισσες, όμορφες Ελληνίδες, μπροστά με βήμα, περήφανο, σταθερό που θα το ζήλευαν και οι αθάνατες αμαζόνες, οπλισμένες με το ιερό σύμβολο της Ελλάδος την σημαία μας.
Από δίπλα ακολουθούν οι άνδρες Παλληκάρια με αγνή ψυχή, ανεπτυγμενο συναίσθημα καθήκοντος και αγάπης προς την Πατρίδα, άξιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Στο βλέμμα τους διακρίνεται η αποφασιστηκότητα, στο βάθος των ματιών τους η αγνή ψυχή.
Η πορεία φτάνει στο τέλος. Μπροστά στο ηρώο ψάλλεται ο εθνικός ύμνος. Ρίγη υπερηφάνειας διαπερνούν τα σώματα μας. Ο αέρας παίρνει τον ύμνο και το σκορπίζει στα γύρω βουνά στις γύρω πλαγιές, οι γαλανόλευκες κυματίζουν υψωμένες από τα στιβαρά χέρια των ελλήνων.
Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Η ψυχή μου έχει αγαλλιάσει. Είμαι φοβερά συγκινημένη και υπερήφανη. Και το ωραιότερο συναίσθημα είναι ότι αυτοί οι άξιοι Ελληνες συγκαταλέγοντε στους φίλους μου. Η μεγαλύτερη τιμή που μπορούσε ποτέ να μου γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου