Πρωτόκολλο Δεύτερο

Οι άρχοντες, που θα τους εκλέγουμε εμείς από την τάξη του λαού ανάλογα με το δουλικό χαρακτήρα τους, δε θα είναι πρόσωπα προετοιμασμένα για τη διακυβέρνηση της χώρας. Η διανοούμενη τάξη των Χριστιανών θα καυχιέται για τις γνώσεις της και, χωρίς να τις εξετάζει λογικά, θα ενεργοποιεί όλα τα διατάγματα της επιστήμης, τα οποία θα συγκεντρώνουν οι πράκτορές μας, για να οδηγούν τα πνεύματα των Χριστιανών στην κατεύθυνση που μας είναι αναγκαία. Μη νομίσετε ότι αυτές οι διαβεβαιώσεις μας είναι αβάσιμες. Παρατηρήστε τις επιτυχίες, τις οποίες μπορέσαμε να δημιουργήσουμε στο Δαρβινισμό, στο Μαρξισμό, στο Νιτσεϊσμό. Ο τύπος ενσαρκώνει την ελευθερία του λόγου. Αλλά τα Κράτη δε μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη δύναμη, και έτσι αυτή έπεσε στα χέρια μας. Με αυτή πετύχαμε επιρροή, μένοντας συγχρόνως αφανείς.

Σε αυτό το πρωτόκολλο βλέπουμε ένα καταχθόνιο σχέδιο, διακυβέρνησης των κρατών από ανίκανους πολιτικούς, με δουλικό χαρακτήρα, εύκολοι στην εξαγορά και στο να είναι κατευθυνόμενοι.

Παρατηρούμε την ομολογία τους για τις κομμουνιστικές θεωρίες, ότι είναι δικά τους κατασκευάσματα. Την υποδούλωση των ΜΜΕ για να καταπολεμήσουν την ελευθερία του λόγου και να καθοδηγούν τους λαούς ως αγέλη ζώων.

Και φυσικά αυτοί, οι δολοφόνοι και συνομωσιολόγοι να παραμένουν στην αφάνεια, εκπληρώνοντας ανενόχλητα το δαιμονικό έργο τους.