Ουκ ολίγες φορές έχουμε αναφερθεί στην ηγεμονία της αριστερής ιδεολογίας από τη Μεταπολίτευση και μετά. Λες και της χρωστούσε κάτι το πολιτικό σύστημα, αυτό που πάντα κυριαρχούσε ήταν «το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στην κυβέρνηση… αλλά η Αριστερά στην εξουσία». Με πολλούς και διάφορους τρόπους κατάφερνε να επιβάλει τα «θέλω» της και να κάνει το κράτος ρημάδι.
Από τη δημιουργία συνδικαλιστών που ζητούσαν λαγούς με πετραχήλια μέχρι την παρεμπόδιση όλων των σοβαρών προσπαθειών που έγιναν για αναμόρφωση και εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους. Από την μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα μέχρι τη δημιουργία σωστών Πανεπιστήμιων κι όχι άντρο άπλυτων που «έχτιζαν» καθηγητές κι έκαναν πολυήμερες αποχές.
Κάθε σοβαρή κίνηση που γινόταν προσέκρουε στην αντίδραση της Αριστεράς που ήξερε πάντα να φτιάχνει κλίμα, να περνά στον τύπο τα «θέλω» της, να βγάζει τον κόσμο στους δρόμους.
Όμως, φαίνεται ότι η ηγεμονία της Αριστεράς δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Ακόμη και η Θάτσερ λοιδορήθηκε αν και προσπάθησε να μαζέψει το βρετανικό κράτος κι εν πολλοίς το κατάφερε. Έμεινε, όμως, στην ιστορία όπως την χαρακτήρισαν οι Αριστεροί… Νεοφιλελεύθερη, Σιδηρά Κυρία, σκληρή και άλλα τέτοια.
Στη Γερμανία, μπορεί εμάς να μην μας αρέσουν, αλλά Μέρκελ και Σόιμπλε έχουν φέρει πρωτοφανή ανάπτυξη. Αμέσως τους κόλλησαν την ταμπέλα των σκληρών, απάνθρωπων… δεξιών και καθάρισαν όσοι θέλουν να μοιράζονται λεφτά με δανεικά.
Το ίδιο ακριβώς γίνεται και με τον Τραμπ. Ακόμη δεν τον είδαμε πρόεδρο κι αμέσως ξεκίνησε το γαϊτανάκι της απαξίωσης από την παγκόσμια «ευαίσθητη» και «προοδευτική» παράταξη της Αριστεράς.
Όσο για τον Φιγιόν δείτε τι έχει γίνει. Επειδή ζήτησε συμμάζεμα στα οικονομικά της Γαλλίας και να απολυθούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, έπεσαν να τον φάνε. Ο ακροδεξιός, ο συντηρητικός, ο εκπρόσωπος του καπιταλισμού και άλλα τέτοια. Έχουν τον τρόπο τους να απαξιώνουν κάποιον και να αποθεώνουν ανύπαρκτα πολιτικά πρόσωπα όπως π.χ. ο Φρ. Ολάντ που εξελέγη ως ο μεγάλος μεταρρυθμιστής της Αριστεράς και αποχωρεί ως αποτυχημένος και ως καταστροφέας της χώρας του τι είναι τώρα;
Δεν λέμε ότι δεν υπάρχουν σκληροί πολιτικοί που πολλές φορές δεν έχουν ίχνος ευαισθησίας για την κοινωνία. Αλίμονο. Τέτοιοι όμως υπάρχουν και στα αριστερά κόμματα που πουλάνε τη δήθεν κοινωνική τους ευαισθησία. Άλλωστε, όπως λένε, χειρότεροι εργοδότες από τους κομμουνιστές δεν υπάρχουν.
Αυτό που λέμε είναι ότι και στην Ελλάδα και αλλού όποιος προσπαθήσει να τα βάλει με το κράτος, με την κομματική νομενκλατούρα, με τις στρατιές των προσλαμβανόμενων στο Δημόσιο χωρίς κανένα στόχο και καμιά αξιολόγηση, αυτός θα λοιδορηθεί και θα οδηγηθεί σε αφάνεια εξαιτίας της πολεμικής της Αριστεράς.
Από τη δημιουργία συνδικαλιστών που ζητούσαν λαγούς με πετραχήλια μέχρι την παρεμπόδιση όλων των σοβαρών προσπαθειών που έγιναν για αναμόρφωση και εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους. Από την μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα μέχρι τη δημιουργία σωστών Πανεπιστήμιων κι όχι άντρο άπλυτων που «έχτιζαν» καθηγητές κι έκαναν πολυήμερες αποχές.
Κάθε σοβαρή κίνηση που γινόταν προσέκρουε στην αντίδραση της Αριστεράς που ήξερε πάντα να φτιάχνει κλίμα, να περνά στον τύπο τα «θέλω» της, να βγάζει τον κόσμο στους δρόμους.
Όμως, φαίνεται ότι η ηγεμονία της Αριστεράς δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Ακόμη και η Θάτσερ λοιδορήθηκε αν και προσπάθησε να μαζέψει το βρετανικό κράτος κι εν πολλοίς το κατάφερε. Έμεινε, όμως, στην ιστορία όπως την χαρακτήρισαν οι Αριστεροί… Νεοφιλελεύθερη, Σιδηρά Κυρία, σκληρή και άλλα τέτοια.
Στη Γερμανία, μπορεί εμάς να μην μας αρέσουν, αλλά Μέρκελ και Σόιμπλε έχουν φέρει πρωτοφανή ανάπτυξη. Αμέσως τους κόλλησαν την ταμπέλα των σκληρών, απάνθρωπων… δεξιών και καθάρισαν όσοι θέλουν να μοιράζονται λεφτά με δανεικά.
Το ίδιο ακριβώς γίνεται και με τον Τραμπ. Ακόμη δεν τον είδαμε πρόεδρο κι αμέσως ξεκίνησε το γαϊτανάκι της απαξίωσης από την παγκόσμια «ευαίσθητη» και «προοδευτική» παράταξη της Αριστεράς.
Όσο για τον Φιγιόν δείτε τι έχει γίνει. Επειδή ζήτησε συμμάζεμα στα οικονομικά της Γαλλίας και να απολυθούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, έπεσαν να τον φάνε. Ο ακροδεξιός, ο συντηρητικός, ο εκπρόσωπος του καπιταλισμού και άλλα τέτοια. Έχουν τον τρόπο τους να απαξιώνουν κάποιον και να αποθεώνουν ανύπαρκτα πολιτικά πρόσωπα όπως π.χ. ο Φρ. Ολάντ που εξελέγη ως ο μεγάλος μεταρρυθμιστής της Αριστεράς και αποχωρεί ως αποτυχημένος και ως καταστροφέας της χώρας του τι είναι τώρα;
Δεν λέμε ότι δεν υπάρχουν σκληροί πολιτικοί που πολλές φορές δεν έχουν ίχνος ευαισθησίας για την κοινωνία. Αλίμονο. Τέτοιοι όμως υπάρχουν και στα αριστερά κόμματα που πουλάνε τη δήθεν κοινωνική τους ευαισθησία. Άλλωστε, όπως λένε, χειρότεροι εργοδότες από τους κομμουνιστές δεν υπάρχουν.
Αυτό που λέμε είναι ότι και στην Ελλάδα και αλλού όποιος προσπαθήσει να τα βάλει με το κράτος, με την κομματική νομενκλατούρα, με τις στρατιές των προσλαμβανόμενων στο Δημόσιο χωρίς κανένα στόχο και καμιά αξιολόγηση, αυτός θα λοιδορηθεί και θα οδηγηθεί σε αφάνεια εξαιτίας της πολεμικής της Αριστεράς.
Πηγή : http://www.antinews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου