ΟΙ ΙΔΡΥΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ...

Όλοι γνωρίζουμε, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, τον ιδρυτή του καρκινώματος που ονομάζεται κομμουνισμός. Γιατί είναι καρκίνος ο κομμουνισμός. Είναι η θανατηφόρα αρρώστια που «τρώει» ύπουλα τις σάρκες της κοινωνίας και κατ΄ επέκτασιν του έθνους. Θα κάνουμε σήμερα μια μικρή αναδρομή στην γέννηση του κομμουνισμού. Πως ξεκίνησε, ποιοι τον σχεδιάσανε και πως εξελίχτηκε ως τις μέρες μας…Ένα μεγάλο, αλλά πολύ διαφωτιστικό κείμενο που πρέπει να διαβαστεί από κάθε Έλληνα!!!!! 

Ο χρόνος γυρίζει 198 χρόνια πίσω, σε μια γερμανική πόλη την Trier (Τρέβη), όπου στις 5 Μάη 1818 ένα αγοράκι γεννήθηκε και του δόθηκε το όνομα Moses Mordecai Levi Marx (Μωϋσής Μαρδοχαίος, Λεβί, Μάρξ). Ο πατέρας του, Hirschel ha-Levi Marx, Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου, είχε προσηλυτιστεί στον Χριστιανισμό το 1816. Ο πατέρας του Hirschel ήταν ένας διάσημος αρχιραβίνος στην Κολωνία. Ο πεθερός του ήταν επίσης ραββίνος.

Ο ιστορικός Richard Laufner απέδειξε το 1975 ότι ο Καρλ Μαρξ δεν γεννήθηκε σε μια χριστιανική οικογένεια, καθώς είχαν κρατήσει κρυφά την εβραϊκή πίστη τους. Αυτός είναι ο λόγος που του δόθηκε Μωσαϊκό όνομα αμέσως μετά τη γέννησή του. Ο Μωυσής Μαρδοχαίος Λεβύ βαφτίστηκε μόλις το 1824, σε ηλικία έξι ετών, και του δόθηκε το χριστιανικό όνομα Karl Heinrich.

Ο νεαρός Μαρξ πήγε σε ένα σχολείο Ιησουιτών, το οποία είχε αναδιαρθρωθεί ως ένα κοσμικό γυμνάσιο. Ταυτόχρονα, πήγαινε σε ένα Ταλμουδικό σχολείο, όπου έμαθε ότι οι Εβραίοι πρέπει να κυβερνήσουν τον κόσμο. Ο Μπερνάρ Λαζάρ(Bernard Lazar -Lazana), (1865-1903), ένας γνωστός αξιωματούχος και πολιτικός αρθρογράφος μέσα στον Ιουδαϊσμό, επιβεβαίωσε ότι ο Μαρξ είχε επηρεαστεί από τον Ταλμουδισμό.

Μετά το λύκειο, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Βόννης και αργότερα, το φθινόπωρο του 1836, στο Βερολίνο, αλλά πήρε το διδακτορικό του στην Ιένα, όπου οι απαιτήσεις ήταν χαμηλότερες από ό, τι στο Βερολίνο.

Ως νεαρός φοιτητής, ο Καρλ Μαρξ πέρασε από ένα συνολικό μετασχηματισμό. Άρχισε να μισεί το Θεό. Αυτό ήταν κάτι που παραδέχτηκε στη βάναυση ποίησή του. Δύο από τα ποιήματα του Μαρξ δημοσιεύτηκαν στη διάρκεια της ζωής του στο περιοδικό Athenaeum στο Βερολίνο, υπό τον τίτλο «Άγρια τραγούδια -Wild Songs», στις 23 Ιανουαρίου 1841. Σαράντα ποιήματα και το στιχόδραμα «Oulanem» γράφτηκαν από τον Μαρξ (ο τίτλος είναι αναγραμματισμός του Emmanuel, που σημαίνει ο Θεός είναι μαζί μας) έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα.

Σε ένα άλλο από τα ποιήματά του, ο Μαρξ υποσχέθηκε να παρασύρει την ανθρωπότητα μαζί του στην κόλαση με την συντροφιά του Σατανά.

Αυτά τα λόγια θυμίζουν τις εκφράσεις του Jakob Frank. Αυτό δείχνει ότι ο Μαρξ επηρεάστηκε από το Φρανκισμό (Frankism). Ο πατέρας του Καρλ Μαρξ είχε έρθει σε επαφή με τον Φρανκισμό και είχε εκπαιδεύσει επίσης και τα παιδιά του σε αυτή την ιδεολογία. Αυτό είναι το πώς ο νεαρός Μαρξ έφτασε να γνωρίζει για το Φρανκισμό, όπως αντικατοπτρίζεται στην ποίησή του. Η αλλαγή θρησκεύματος της οικογένειάς του στο Χριστιανισμό ήταν απλώς ένας κοινωνικός ελιγμός.

Ο Jakob Frank ίδιος είχε κάνει το ίδιο, όταν έγινε «Καθολικός». Ο Frank είχε, με τη σειρά του, ακολουθήσει το παράδειγμα της «αλλαγής θρησκείας» του επίφοβου Sabbatai Zevi για το καλό του σκοπού.

Ο Μαρξ ήταν ενθουσιασμένος με την ιδέα της ηθικής καταστροφής της ανθρωπότητας. Στην ποίησή του, ονειρεύτηκε ένα σύμφωνο με τον Σατανά. Ήταν ιδιαίτερα γοητευμένος από τη βία. Αργότερα, στη δική του ιδεολογία, τόνισε ότι πρέπει κανείς να πολεμήσει τη βία με τη βία.

Αποκάλεσε την ανθρωπότητα «οι πίθηκοι του ψυχρού θεού».

Η Θρησκεία του Μαρξ έχει σαφώς αποκαλυφτεί στο ποίημα «Επίκληση Κάποιου στην απελπισία του»

(Καρλ Μαρξ, «Άπαντα», τόμος Ι, New York, 1974.):

Σε ένα άλλο από τα ποιήματα του Μαρξ, «Ανθρώπινη Υπερηφάνεια – Human Pride» (δημοσιεύθηκε στην «Παγκόσμια Επανάσταση» από την Nesta Webster, σ. 167), γράφει τα εξής:

Με περιφρόνηση θα ρίξω το γάντι μου
Κατάμουτρα στην όψη του κόσμου,
Και θα δω την κατάρρευση αυτού του πυγμαίου γίγαντα
Που η πτώση του δεν θα κατασιγάσει το πάθος μου.
Τότε θα είμαι σε θέση να περπατήσω θριαμβευτικά
Σαν θεός, ανάμεσα από τα ερείπια του βασιλείου τους.
Κάθε λέξη μου είναι φωτιά και δράση.
Το στήθος μου είναι ίσο με εκείνο του Δημιουργού.

Το πνεύμα αυτών των ποιημάτων ήταν επίσης εμφανές στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» του και τις μετέπειτα ομιλίες του.Στις 14 Απριλίου του 1856, είπε:

«Η Ιστορία είναι ο δικαστής, το προλεταριάτο ο δήμιος της.»

(Paul Johnson, «Οι διανοούμενοι», Στοκχόλμη, 1989, σελ. 74.).

Ο Μαρξ έβρισκε μεγάλη χαρά να μιλά για τρομοκρατία, για σπίτια που σημειώνονται με κόκκινους σταυρούς δείχνοντας ότι οι κάτοικοι τους προορίζονται να σκοτωθούν.
Moses Hess (Μωϋσής Χες)- ο δάσκαλος του Μαρξ και του Ένγκελς
Η Λατρεία της βίας του Καρλ Μαρξ ενισχύθηκε από ένα Φρανκιστή κομμουνιστή τον οποίο συνάντησε το 1841, όταν ήταν 23 ετών. Αυτός ο άνθρωπος ονομαζόταν Moritz Moses Hess. Ο Μωϋσής Χες γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου, 1812 στη Βόννη, γιος ενός πλούσιου Εβραίου βιομηχάνου. Πέθανε στις 6 Απριλίου, 1875 στο Παρίσι και είναι θαμμένος στο Ισραήλ. Μπορεί να αναφερθεί ότι ίδρυσε το γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα.

Στο «Judisches Lexikon» (Εβραϊκό Λεξικό- Βερολίνο, 1928, σελ. 1577-1578) ονομάζεται κομμουνιστής ραβίνος και ο πατέρας του σύγχρονου Σοσιαλισμού.

Το 1841, ίδρυσε την εφημερίδα Rheinische Zeitung (Εφημερίδα του Ρήνου) και ένα χρόνο αργότερα έκανε τον 24χρονο Μαρξ αρχισυντάκτη της. Ο Theodor Zlocist δημοσίευσε ένα ενδιαφέρον βιβλίο γι ‘αυτόν το 1921, «Moses Hess, der Vorkampfer des Sozialismus und Zionismus» (Μωυσής Χες, ο πρωταθλητής του Σοσιαλισμού και του Σιωνισμού) .

Μέρος του τρομακτικού κόσμου των ιδεών του Μωϋσή Χες αποκαλύπτεται στο βιβλίο του «Ρώμη και Ιερουσαλήμ».

Πίσω από τον Καρλ Μαρξ στεκόταν ο Σιωνιστής Κομμουνιστής Μωϋσής Χες (1812-1875).

Ο Μωϋσής Χες γρήγορα μεταμόρφωσε το νεαρό Μαρξ σε ένα ελευθεροτέκτονα, ένα σοσιαλιστή ταραξία και υποτακτικό του. Ο Μαρξ δεν ήταν ακόμα κομμουνιστής.

Έγραψε στην Rheinische Zeitung, της οποίας επιμελήθηκε κατά τη διάρκεια των ετών 1842-1843:

«Οι προσπάθειες από τις μάζες να πραγματοποιήσουν τις κομμουνιστικές ιδέες μπορούν να απαντηθούν από ένα κανόνι από τη στιγμή που έχουν γίνει επικίνδυνες…»

Τότε πίστευε ότι αυτές οι ιδέες είναι ανέφικτες. Ο Μωυσής Χες ουσιαστικά διόρθωσε όλες αυτές τις γνώμες. Έγινε η φαιά εξοχότης πίσω από τον Μαρξ, εντατικά καθοδηγώντας και επηρεάζοντας το έργο του προστατευόμενού του.

(Μαρξ και Ένγκελς, «από τα Πρώιμα Έργα», Μόσχα, 1956, σελ. 306.)

Όμως, ο Ένγκελς έπεσε, μετά αφού έτυχε να συναντήσει το Μωυσή Χες στην Κολωνία.

Μετά από αυτή τη συνάντηση ο Χες έγραψε:

«Έφυγε από μένα ως ένθερμος κομμουνιστής. Έτσι είναι το πώς παράγω καταστροφές …»

(Μωϋσής Χες, «Επιλεγμένα Έργα», Κολωνία, 1962).

Ήταν ο ίδιος ο Μωυσής Χες ο οποίος σκέφτηκε την μνησίκακη βάση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Ήταν επίσης ο πρώτος που συνιστά, ως βασική ιδέα, ότι όλη η ατομική περιουσία πρέπει να καταργηθεί. Ο Alexander Volodin στην πραγματικότητα ονομάζει τον Μωυσή Χες «φιλόσοφο» στο βιβλίο του «Herzen» (Ταλίν, 1972, σ. 97.).

Ποιες ήταν οι αξιοσημείωτες ιδέες του τότε; Στα γραπτά του, ο Μωυσής Χες τόνισε την ανάγκη να αναταραχτούν οι κοινωνικές τάξεις εναντίον η μια της άλλης και με τον τρόπο αυτό να εμποδιστεί η συνεργασία τους. Ήθελε να επιφέρει τη σοσιαλιστική επανάσταση, με τη βοήθεια του Ιουδαϊσμού, του ρατσισμού και της ταξικής πάλης.

Τόνισε ότι ο Σοσιαλισμός ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με το διεθνισμό, καθώς οι σοσιαλιστές δεν έχουν πατρίδα. Ο αληθινός σοσιαλιστής δεν μπορεί να έχει τίποτα να κάνει με την εθνικότητά του. Ο ίδιος δήλωσε επίσης: αυτό δεν ισχύει για τους Εβραίους!

Ο Χες πίστευε ότι ο διεθνισμός εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του Ιουδαϊσμού.

Έγραψε:

«Όποιος αρνείται τον εβραϊκό εθνικισμό δεν είναι μόνο ένας αποστάτης, ένας αρνησίθρησκος με την θρησκευτική έννοια, αλλά και ένας προδότης του λαού του και της οικογένειάς του.»

(Μωϋσής Χες, «Επιλεγμένα Έργα», Κολωνία, 1962).

Η μπολσεβίκα Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν, επίσης, ταυτόχρονα διεθνίστρια και μια μεγάλη Εβραία πατριώτισσα – έτρωγε αποκλειστικά μόνο φαγητό κασρούτ.

Στο «κόκκινη Κατήχηση για το γερμανικό λαό» του, ο Μωϋσής Χες αποκάλυψε:

«Η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η θρησκεία μου.»

Νόμιζε ότι είναι κατάλληλο ότι αυτή η βίαιη πάλη για τη σοσιαλιστική εξουσία θα πρέπει να διεξάγεται κάτω από το κόκκινο λάβαρο της οικογένειας των Ρότσιλντ.

Ο Μωϋσής Χες έγραψε στον Εβραίο σοσιαλιστή ηγέτη Ferdinand Lasalle (Φερντιναν Λασσάλ):

«Χρησιμοποιώ το σπαθί ενάντια σε όποιον διαφωνεί με την πάλη του προλεταριάτου.»

(Μωϋσής Χες, «Αλληλογραφία», Χάγη, 1959).

Αυτό που πραγματικά εννοούσε ήταν ο αγώνας των Εβραϊστών. Ο ριζοσπάστης ταραξίας Χες δεν ήταν άθεος, όμως.

Έγραψε:

«Πάντα διαπλάστηκα από εβραϊκές προσευχές.»

(Μωϋσής Χες, «Ρώμη και την Ιερουσαλήμ», 1860).

Ο Χες εξήγησε επίσης ότι ο Ιουδαϊσμός ήταν να περάσουμε σε μια άθεη σοσιαλιστική, επαναστατική ιδεολογία.

Τόνισε ότι στους Εβραίους είχε δοθεί ο ρόλος της αλλαγής της ανθρωπότητας σε ένα άγριο ζώο, όπως περιγράφεται στο άρθρο του «Σχετικά με το νομισματικό σύστημα». («Rheinische Jahrbucher», Vol. 1, 1845.)

Αργότερα, ο Μαρξ και ο Ένγκελς δήλωσαν ανοιχτά ότι πολλές από τις ιδέες του Χες άξιζαν μια ευρεία αναγνώριση. Ο Ούγγρος Εβραίος Theodor Herzl (Θεόδωρος Χερτζλ) ανέπτυξε περαιτέρω το σιωνιστικό δόγμα του Χες τη δεκαετία του 1890.

Ένας άλλος από τους καθοδηγητές του Μαρξ, ο Levi Baruch (Λεβί Μπαρούχ), του τόνισε εμφαντικά ότι η επαναστατική ελίτ των Εβραίων δεν έπρεπε να απορρίψει τον Ιουδαϊσμό και ότι θα πρέπει να αποκληθούν προδότες του λαού τους, εάν το έκαναν. Ως ψευδοχριστιανοί, μερικοί Εβραίοι είχαν φτάσει τις υψηλότερες θέσεις στην Εκκλησία και πολιτική διοίκηση των πόλεων στην Ισπανία τον 16ο αιώνα (ο Ιεροεξεταστής Lucero και πολλοί άλλοι).

Ο Baruch διέδιδε τις ίδιες τακτικές για τους «επαναστάτες Εβραίους» – έπρεπε να κρύψουν τον Ιουδαϊσμό τους πίσω από μαρξιστικές φράσεις. Όταν μία από τις επιστολές του Baruch στο Μαρξ δόθηκε στη δημοσιότητα, το περιεχόμενό της προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο, που ήθελαν να φιμώσουν αμέσως. Η επιστολή αυτή εξηγούσε, μεταξύ άλλων, ότι θα ήταν εύκολο για τον εβραϊσμό να πάρει την εξουσία με τη βοήθεια του προλεταριάτου.

Έτσι, οι νέες κυβερνήσεις επρόκειτο να κυβερνιούνται από Εβραίους που θα απαγόρευαν κάθε ιδιωτική ιδιοκτησία, έτσι ώστε όλα αυτά τα πλούτη να περάσουν σε εβραϊκά χέρια, ή θα έκαναν διαχειριστές τους Εβραίους στις περιουσίες και τα κτήματα. Με αυτόν τον τρόπο ένα παλιό όνειρο για το οποίο το Ταλμούδ μιλά, δηλαδή ότι όλα τα πλούτη του κόσμου θα έρθουν στα χέρια των Εβραίων, επρόκειτο να εκπληρωθεί.

Στην επιστολή του, ο Baruch κατέστησε επίσης σαφές ότι οι στόχοι του Ιουδαϊσμού ήταν εξουσία σε όλη την υφήλιο, ένα ανακάτεμα των φυλών, κατάργηση των εθνικών συνόρων, εξάλειψη των βασιλικών οικογενειών και, τέλος, η ίδρυση του Παγκόσμιου Σιωνιστικού κράτους. (Η μυστική καταγωγή του Μποσλεβικισμού Salluste, «Les origines secretes du bolchevisme», Παρίσι, 1930, σελ. 33-34).

Στο Δευτερονόμιο 20:10-17 ενημερωνόμαστε ότι όλα τα άλλα έθνη πρέπει να δουλεύουν για τους Εβραίους εάν μπουν στην εξουσία των Εβραίων. Εάν αντιστέκονται, αυτοί πρέπει να σκοτωθούν και η ιδιοκτησία τους να ληστευτεί. Όλοι οι goyim πρέπει να εξολοθρευτούν όπου οι Εβραίοι ζουν ήδη.

Στο Δευτερονόμιο 7:16 (Βίβλος του Βασιλέως Ιάκωβου),
κάποιος μπορεί να διαβάσει τα εξής: «Και θα εξολοθρεύσεις όλα τα έθνη, που ο Κύριος ο Θεός σου θα παραδώσει σε σένα· το μάτι σου δεν θα σπλαχνιστεί γι’ αυτούς.»

 Όταν πλησιάσης εις πόλιν διά να εκπολεμήσης αυτήν, τότε κάλεσον αυτήν εις ειρήνην·

και εάν σοι αποκριθή ειρηνικά και ανοίξη εις σε, τότε πας ο λαός ο ευρισκόμενος εν αυτή θέλει γείνει υποτελής εις σε και θέλει σε δουλεύει·

εάν όμως δεν κάμη ειρήνην μετά σου, αλλά σε πολεμήση τότε θέλεις πολιορκήσει αυτήν·

και αφού Κύριος ο Θεός σου παραδώση αυτήν εις τας χείρας σου, θέλεις πατάξει πάντα τα αρσενικά αυτής εν στόματι μαχαίρας·

 τας δε γυναίκας και τα βρέφη και τα κτήνη και πάντα όσα ευρίσκονται εν τη πόλει, πάντα τα λάφυρα αυτής, θέλεις λάβει εις σεαυτόν· και θέλεις τρώγει τα λάφυρα των εχθρών σου, όσα Κύριος ο Θεός σου έδωκεν εις σε.

Ούτω θέλεις κάμει εις πάσας τας πόλεις τας πολύ μακράν από σου, αίτινες δεν είναι εκ των πόλεων των εθνών τούτων·

εκ των πόλεων όμως των λαών τούτων, τας οποίας Κύριος ο Θεός σου δίδει εις σε κληρονομίαν, δεν θέλεις αφήσει ζων ουδέν έχον πνοήν·

 Αρ 33:52, Δτ 7:1)

Οι Εβραίοι έχουν ακολουθήσει δυστυχώς αυτές τις ενθαρρύνσεις στη γενοκτονία κατά διαστήματα.

Ο Έλλην ιστορικός Δίων Κάσσιος (που ήταν επίσης Ρωμαίος ανώτερος υπάλληλος) περιγράφει λεπτομερώς πώς οι Εβραίοι στις ανατολικές επαρχίες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, στο έτος 116 Μ. Χ., κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης άρχισαν να δολοφονούν διάφορες φυλές που ζούσαν ανάμεσά τους. Οι Εβραίοι σκότωσαν γυναίκες και παιδιά, κατά περιόδους χρησιμοποιώντας φοβερά βασανιστήρια. Τα πιο ειδεχθή λουτρά αίματος διαπράχθηκαν στην πόλη Κυρήνη και την επαρχία της Κυρηναϊκής (στο ανατολικό τμήμα της σημερινής Λιβύης) και στην Κύπρο και προ πάντων, στην πρωτεύουσά της, Σαλαμίνα.

Ο Έλλην ιστορικός Ευσέβιος το επιβεβαίωσε. Μαζικές δολοφονίες διαπράχτηκαν επίσης στη Μεσοποταμία και την Παλαιστίνη. Στην Κυρηναϊκή μόνο, οι Εβραίοι σκότωσαν 220.000 Ρωμαίους και Έλληνες.

Στην Κύπρο, τα θύματά τους υπολογίστηκαν σε 240 000. Σε αυτό το νησί ο Εβραίος Αρτέμιων πρωτοστάτησε στις δολοφονίες. Δικαιολογημένα, οι Εβραίοι δεν ήταν πλέον ευπρόσδεκτοι στην Κύπρο μετά από αυτό.

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Ούλπιος Τραϊανός ( Marcus Ulpius Traianus 53 – 117 μ.Χ.), έστειλε στρατεύματα για να σταματήσει τους σκοτωμούς. Η Ρώμη χρειάστηκε ένα χρόνο για να χαλιναγωγήσει τη δίψα για αίμα των Εβραίων. Ο Δίων Κάσσιος μας λέει πως οι Εβραίοι έτρωγαν ακόμη και τα θύματά τους και αλειφόντουσαν με το αίμα τους. (William Douglas Morrison, «Οι Εβραίοι κάτω από τη Ρωμαιοκρατία» , Λονδίνο και Νέα Υόρκη, 1890, σελ. 191-193.)

Οι πιο βίαιες δολοφονίες διαπράχθηκαν στην Αίγυπτο. Ο Δίων Κάσσιος περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι Εβραίοι επιτέθηκαν ακόμη και τα πλοία στα οποία τρομοκρατημένοι άνθρωποι προσπάθησαν να ξεφύγουν. (Δρ Emil Schürer, «Geschichte des judischen Volkes im Zeitalter Jesu Christi» / «Ιστορία του εβραϊκού λαού στην εποχή του Χριστού», Λειψία, 1890, σελ. 559.)

Θα δώσω μερικά ακόμη παραδείγματα σφαγών που έγιναν από Ιουδαϊστές.

Το έτος 517, Ιουδαϊστές με επικεφαλής τον Joseph (Jussuf) Mashrak Dhu Nuwas κατέλαβαν την εξουσία στο βόρειο τμήμα της Himyar στη νότια Αραβία (τώρα Σαουδική Αραβία) και αμέσως άρχισαν να καταστρέφουν τους χριστιανούς και τους άλλους Εθνικούς στην περιοχή. Αυτή η άγρια ​​σφαγή συγκλόνισε όλη την Ευρώπη. Ο Dhu Nuwas είχε καταλάβει την εξουσία με τη βία και εισήγαγε τον Ιουδαϊσμό ως τη νέα εθνική θρησκεία.

Συμμαχικά στρατεύματα από το Βυζάντιο, την Αραβία και την Aksum (Αιθιοπία) κατάφεραν να ανατρέψουν τον Dhu Nuwas το Μάιο, AD 525. Ο μαζικός δολοφόνος εκτελέστηκε. (Υ. Kobistyanov, Α. Drizdo, Β. Mirimanov, «Η Συνάντηση των Πολιτισμών στην Αφρική», Ταλίν,-«The Meeting of Civilizations in Africa», Tallinn 1973, σελ. 84-85).

Αλλά αυτά, δεν ήταν εγκλήματα σύμφωνα με τους Εβραίους, διότι, όπως το Ταλμούδ μας λέει:

«Ακόμη και ο καλύτερος των goyim πρέπει να θανατώνεται.»

Οι Εβραίοι έχουν γράψει οι ίδιοι για τις σφαγές τους στην Βίβλο.

Στην Εσθήρ 9:16, θα βρείτε την ιστορία για το πώς οι Εβραίοι, με τον Μαρδοχαίο επικεφαλής τους, δολοφόνησαν 75.000 Πέρσες και μέλη των άλλων εθνών. Οι Ιουδαϊστές γιορτάζουν αυτή τη γενοκτονία κάθε χρόνο τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο, ως τη γιορτή του Πουρίμ. Στο πλαίσιο αυτών των Καββαλιστικών πεποιθήσεων είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε την ακραία περιφρόνηση του Μαρξ για τις άλλες φυλές. Οι Ρώσσοι ήταν εντελώς κατώτεροι άνθρωποι σύμφωνα με τον ίδιο. Ο ίδιος αποκάλεσε όλους τους σλαβικούς λαούς «εθνικό υπόνομο». Απεχθανόταν επίσης τους Κινέζους. (New York Times, 25, Ιουνίου 1963.)

Απέρριψε όλους που ήταν απρόθυμοι να συμμετάσχουν στο «επαναστατικό» του αγώνα ενάντια στο Θεό. Αποκάλεσε τους εργάτες, για τους οποίους είχε δημιουργήσει την ιδεολογία του, ηλίθιους και γαϊδούρια. Αποκάλεσε τους αγρότες ανθρώπους των σπηλαίων.

Ένας άλλος λόγος για τον οποίο ο Μπακούνιν αποστασιοποιήθηκε αργότερα από το Μαρξισμό ήταν ότι αυτός ήταν μια περαιτέρω ανάπτυξη του Ιουδαϊσμού.

Διότι ο Γιαχβέ έδωσε στους Εβραίους το δικαίωμα να κλέβουν τα εδάφη των άλλων

(Δευτερονόμιο 6:10-13, 6:18-19, 7:172 2).

Ο Γιαχβέ έδωσε στους Ισραηλίτες το δικαίωμα για τη διάπραξη γενοκτονίας, να εξολοθρεύουν εντελώς τους λαούς για των οποίων τις χώρες είχαν το θεόδοτο δικαίωμα να τις πάρουν ως δικές τους.

(Δευτερονόμιο 7:16)

Ο Γιαχβέ έδωσε στους Ισραηλίτες το δικαίωμα να τους «καταστρέφουν» (τους άλλους λαούς) με ένα ισχυρή καταστροφή μέχρι να εξαφανιστούν»
(Δευτερονόμιο 7:23)

Ο Γιαχβέ έδωσε στους Ισραηλίτες το δικαίωμα στη δολοφονία και τη λεηλασία άλλων φυλών από την περιουσία τους.
(Έξοδος 3:20-22)

Ο Γιαχβέ έχει κάνει τους Ισραηλίτες ένα «άγιο» λαό, μια φυλή αφεντών μεταξύ των άλλων φυλών.

(Δευτερονόμιο 7:06)

Στο βιβλίο του «Θεός και κράτος”, δήλωσε ο Μπακούνιν:

«Από όλους τους καλούς θεούς που έχουν ποτέ λατρευτεί από τους ανθρώπους, ο Γιαχβέ είναι ο πιο ζηλιάρης, ο πιο μάταιος, ο πιο σκληρός, ο πιο άδικος, ο πιο αιμοδιψής, ο πιο δεσποτικός και ο μοναδικός που είναι ο πιο εχθρικός κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας … «

Απίστευτες Παραδοχές από τον Μαρξ, Disraeli κ.λπ.
Για να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση ότι ο Ιουδαϊσμός δεν είχε καμμία σχέση με το μαρξισμό και ότι η Μωσαϊκή θρησκεία πραγματικά έθετε μια ιδεολογική απειλή για το Μαρξιστικό Κομμουνισμό, πολλοί Κομμουνιστές ηγέτες (μεταξύ άλλων ο ίδιος ο Μαρξ, ο Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν, Ο Φρανσουά Μαρί Σαρλ Φουρνιέ – όλοι Εβραίοι) έκαναν μερικές δήθεν κριτικές δηλώσεις για τους Εβραίους.

Αρκετοί πιο πρόσφατοι κομμουνιστές ηγέτες έχουν επίσης σιγουρέψει ότι κατηγορήθηκαν για αντισημιτισμό ώστε να εκτρέψουν τις υποψίες από την Φρανκιστική-Καββαλιστική πτυχή του κομμουνισμού.

Οι περισσότεροι λεγόμενοι Σοβιετολόγοι και ερευνητές (οι οποίοι δεν έχουν καμία προσωπική εμπειρία του Κομμουνισμού) επέτρεψαν στους εαυτούς τους να ξεγελαστούν από την παντομίμα. Ακόμη και ο Tommy Hansson, του οποίου οι συμπάθειες βρίσκονται με την αστική τάξη, εξαπλώνει αυτό το μύθο περαιτέρω στο βιβλίο του «Marxismens ideologi» / «Η ιδεολογία του μαρξισμού» (Στοκχόλμη, 1989).

Το 1844 ο Μαρξ έγραψε στο άρθρο του «Περί του Εβραϊκού Ζητήματος», ότι οι Εβραίοι περισσότερο ή λιγότερο έλεγχαν την Ευρώπη, ότι ο επίγειος θεός τους ήταν τα χρήματα και ότι η πιο σημαντική επιχείρησή τους ήταν να αισχροκερδούν από τους ανθρώπους μέσω των ληστρικών επιτοκίων.

Ο Μαρξ αιτιολόγησε:

«Ποιο είναι το βαθύτερο θεμέλιο της εβραϊκής θρησκείας; Οι πρακτικές ανάγκες, ο εγωισμός … Ποια είναι η αφαίρεση στην εβραϊκή θρησκεία; Περιφρόνηση για τη θεωρία, την τέχνη, την ιστορία, για τον άνθρωπο ως στόχο για τον εαυτό του – αυτό έχει γίνει η φιλοχρηματία συνειδητή θέση και αρετή του ανθρώπου …

Από τη στιγμή που η κοινωνία έχει καταφέρει να απαλλαγεί από την εμπειρική φύση του Ιουδαϊσμού, τα παζάρια και τις προϋποθέσεις τους, ο Εβραίος θα γίνει αδιανόητος, γιατί τότε η συνείδησή του δεν θα έχει πλέον αντικείμενο … «

Επίσης σταθερά υποστήριξε:

«Πίσω από κάθε τύραννο υπάρχει πάντα ένας Εβραίος.»

Ο Μαρξ παραδέχθηκε ότι η χριστιανική κοινωνία είχε εξιουδαϊστεί, έτσι γενόμενη όλο και πιο καπιταλιστική και όλο πιο λατρευτική του χρήματος. Κάθε νοήμων άνθρωπος το ήξερε.

Πώς οι Εβραίοι πήραν στα χέρια τους το εμπόριο στην πολωνική Γαλικία (Galicia) τον 19ο αιώνα, δεν είναι μυστικό. Οι Πολωνικές επιχειρήσεις καταστράφηκαν από τη συγχώνευση των Εβραίων εμπόρων. Οι ανταγωνιστές Εβραίοι επιχειρηματίες ξαφνικά άρχισαν να πωλούν τα εμπορεύματά τους σε πολύ χαμηλότερες τιμές από ό, τι οι Πολωνοί, έτσι ώστε οι επιχειρήσεις τους, τελικά χρεοκόπησαν. Στη συνέχεια, οι Εβραίοι επιχειρηματίες ανέβασαν τις τιμές τους, αποκτώντας έτσι τον έλεγχο του συνόλου της αγοράς στη Γαλικία.

Αιώνες πριν, ο Ρωμαίος συγγραφέας Τάκιτος (54-119 μ.Χ.) αναφέρει:

«Οι Εβραίοι δείχνουν μόνο στους ομόφυλους τους εμπιστοσύνη και έλεος.»

Οι Εβραίοι επιχειρηματίες δεν είδαν αυτό τον αφανισμό των Πολωνών εμπόρων ως εγκληματικό, επειδή είναι γραμμένο στο Ταλμούδ:

«Ό, τι αμαρτίες ένας Εβραίος κι αν διαπράξει, ο Θεός εξακολουθεί να τον βλέπει ως καλό και αλάνθαστο.»

(Chagiga 15β.)

Ούτε ήταν έγκλημα που οι Εβραίοι επαναστάτες ψεύδονταν στους Χριστιανούς και άλλους εύκολα εξαπατούμενους ανθρώπους.

Σύμφωνα με το Ταλμούδ,

«Το όνομα του Θεού δεν βεβηλώνεται, αν ένας Εβραίος ψεύδεται σε έναν Γκόυ.»

(Baba Kamma 113β.)

Στη μέση του πολέμου της Κριμαίας, την 4 Ιανουαρίου του 1856, ο Μαρξ αλαζονικά αποκάλυψε στην New York Daily Tribune ότι υπήρχε μια οργάνωση, η οποία ραδιουργούσε στην Ευρώπη και θα ήταν ο πραγματικός νικητής, όταν η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία αποδυναμωνόντουσαν μετά τις απώλειες σε πολέμους.

Άλλοι Εβραίοι υπήρξαν επίσης εξίσου προφανείς. Στο μυθιστόρημά του «Coningsby», ο Benjamin Disraeli (Βενιαμίν Ντισραέλι) περιέγραψε πώς μια μυστική εβραϊκή οργάνωση κυβερνούσε τον κόσμο μέσω των τραπεζών. Έδειξε πόσο εύκολο ήταν για αυτήν την οργάνωση να καταστρέψει αυτοκρατορίες και να εγκαθιδρύσει άλλες, να ανατρέψει άρχοντες και να εγκαταστήσει νέους στη θέση τους.

Ο Ντισραέλι, του οποίου ο πατέρας είχε μεταναστεύσει στην Αγγλία από την Ιταλία, γνώριζε πολύ καλά τα μυστικά των Φρανκιστών και έγραψε ότι η Γερμανία αντιμετωπίζει μια φοβερή επανάσταση, η οποία ετοιμαζόταν με τη βοήθεια των Εβραίων. Επικεφαλής των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών βρίσκονται Εβραίοι.

Ο σκοπός ήταν να εξουδετερώσει τους Χριστιανούς και να μετατρέψει τον κόσμο σε ένα εβραϊκό κόσμο με αξίες βασισμένες στη βία, ενώ η βασική ιδέα είναι ότι τα προβλήματα μπορούν να επιλυθούν μόνο με τη χρήση βίας.

Ο Ντισραέλι δήλωσε:

«Δημιουργούμε την τύχη μας και την ονομάζουμε μοίρα.»

Ήταν ο Ντισραέλι που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά επίσημα τον όρο «μεγάλος αδελφός» (μασονικός όρος) για ένα δικτάτορα. Ο Τζορτζ Όργουελ έκανε την ιδέα ευρέως γνωστή στο βιβλίο του «1984». Ο Ντισραέλι ήταν, όπως είναι κοινώς γνωστό, ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας το 1868 και το 1874-1880. Αργότερα χρίστηκε ιππότης και έγινε Λόρδος Beaconsfield.

Δεν ήταν περίεργο το γεγονός ότι ο Μαρξ αργότερα κατηγορήθηκε για αντισημιτισμό, αλλά όχι ο Ντισραέλι, ο οποίος περιέγραψε το ίδιο φαινόμενο; Ή μήπως αυτό έχει κάτι να κάνει με το γεγονός ότι ο Μαρξ ανοιχτά έγινε κομμουνιστής, αλλά όχι ο Ντισραέλι, ο οποίος ήταν ένας συντηρητικός;

Ούτε έχει ένας από τους μεγάλους Άγγλους συγγραφείς, ο αυτοδίδακτος Herbert George Wells (1866-1946), κατηγορηθεί για αντισημιτισμό.

Το 1939, δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο «Η μοίρα του Homo Sapiens», όπου έγραψε τα εξής σχετικά με τους ορθόδοξους Εβραίους:

«Το όλο θέμα γυρίζει από την ιδέα του Περιούσιου λαού, την οποία αυτό το απομεινάρι καλλιεργεί και συντηρεί, η οποία είναι η «αποστολή» του απομειναριού να αγαπά και να διατηρεί. Είναι δύσκολο να μην θεωρήσει αυτή την ιδέα ως μια συνωμοσία εναντίον του υπόλοιπου κόσμου … Σχεδόν κάθε κοινότητα με την οποία οι ορθόδοξοι Εβραίοι έχουν έρθει σε επαφή έχει αργά ή γρήγορα αναπτύξει και δράσει επί αυτής της ιδέας συνωμοσίας.

Μια προσεκτική ανάγνωση της Βίβλου δεν κάνει τίποτα για να το διορθώσει. Πράγματι εκεί έχετε τη συνωμοσία σκέτη και ξεκάθαρη. Δεν είναι απλά η αμυντική συνωμοσία ενός ωραίου αβλαβούς λαού που ανησυχεί για να συνεχίσει τα αγαπημένα του, γραφικά έθιμα, με τα οποία ασχολούμαστε. Πρόκειται για μια επιθετική και εκδικητική συνωμοσία ».

Ο Εβραίος φιλόσοφος Erich Fromm, επίσης, παραδέχθηκε ότι οι επαναστάτες ήταν πραγματικά εγκληματίες.

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, ως Illuminati Δεν υπάρχουν πολλοί σήμερα που να γνωρίζουν ότι ο Μωυσής Χες ήταν συνδεδεμένος με τους Illuminati. Ήταν αυτός που εισήγαγε τόσο τον Μαρξ όσο και τον Ένγκελς στους Illuminati.

Στις 5 Ιουλίου 1843, στη στοά Le Socialiste (Ο Σοσιαλιστής) στις Βρυξέλλες, ο μασόνος ηγέτης Ragon υπέβαλε το προσχέδιο για το επαναστατικό σχέδιο δράσης, το οποίο έγινε αργότερα το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο».

Η στοά Le Socialiste έστειλε την πρόταση, στους ανώτερούς τους και τη μεγαλύτερη Μασονική αρχή του Βελγίου Ύπατο Συμβούλιο (Supreme Conseil de Belgique), και αποφάσισε ομόφωνα να αποδεχθεί το αναρχικό πρόγραμμα του Ragon ως,

«αντίστοιχο με το Μασονικό δόγμα σχετικά με το κοινωνικό ζήτημα και ότι ο κόσμος που είναι ενωμένος στην Μεγάλη Ανατολή θα πρέπει με όλα τα δυνατά μέσα να στοχεύσει να το πραγματοποιήσει».

(Δελτίο της Μεγάλης Ανατολής -Bulletin du Grand Orient, Ιούνιος 1843.)

Στις 17 Νοεμβρίου 1845, ο Καρλ Μαρξ έγινε μέλος της στοάς Le Socialiste. Τον Φεβρουάριο του 1848, ο Μαρξ δημοσίευσε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» του με τις διαταγές της Τεκτονικής ηγεσίας.

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς ήταν Ελευθεροτέκτονες του 31ου βαθμού. (Vladimir Istarkhov, «Η Μάχη των Ρώσσων Θεών», Μόσχα, 2000, σελ.. 154.) Το 1847, ο Μαρξ και ο Ένγκελς έγιναν μέλη του The League of Just Men (Η λίγκα των Δικαίων), ένα από τους υπόγειους κλάδους των Illuminati, όπου ο Εβραίος Jakob Venedey διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο.

Αυτή η μυστική οργάνωση ιδρύθηκε το 1836 στο Παρίσι από «επαναστάτες» Εβραίους σοσιαλιστές. Στις 12 Μάη 1839, η λίγκα των Δικαίων, μαζί με μια άλλη συνωμοτική ομάδα Οι Εποχές (The Season), προσπάθησε να καταλάβει την εξουσία στη Γαλλία, υπό την ηγεσία των Εβραίων ελευθεροτεκτόνων Joseph Moll, Karl Christian Schapper και τον ιδρυτή της οργάνωσης, τον ελευθεροτέκτονα Louis Auguste Blanqui (Λουί Ωγκύστ Μπλανκί).

Η προσπάθεια απέτυχε και ο Μπλανκί φυλακίστηκε. Οι ηγέτες διέφυγαν στο Λονδίνο, όπου η λίγκα των Δικαίων έγινε μια διεθνής ανατρεπτική οργάνωση με επικεφαλής τον Joseph Moll και τον Karl Schapper. Παρόμοιες απόπειρες πραξικοπήματος στην Πολωνία και τη Γαλλία το 1831 επίσης απέτυχαν.

Η οικονομική ελίτ και οι Illuminati χρειάζονταν μία κατάλληλη ιδεολογία για να συγκαλύψουν τη φιλοδοξία τους για εξουσία. Ήθελαν να πραγματοποιήσουν ορισμένα συνωμοτικά σχέδια και ταυτόχρονα να διαδίδουν τον αθεϊσμό. Οι εργαζόμενοι έτυχε να είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» και θα μπορούσαν να γίνουν εξαιρετικά τυφλά εργαλεία, τα οποία ήλπιζαν να είναι σε θέση να μανιπουλάρουν πιο αποτελεσματικά. Για να συνεχίσουν με την συνωμοσία τους, στο όνομα της εργατικής τάξης, έπρεπε να καλλιεργήσουν και να διαμορφώσουν όλα τα είδη των κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών ουτοπιών.

Ο Χες και ο Μαρξ ήλπιζαν να εκμεταλλευτούν την ζήλια του ηλίθιου προλεταριάτου να επιβάλουν μια κόλαση στη γη όπου ο φόβος, ο πόνος, ο τρόμος και η προδοσία επικρατούν – Κομμουνισμός.

Για το λόγο αυτό ο Μωυσής Χες πρότεινε τη μετατροπή της λίγκας των Δικαίων σε ένα κομμουνιστικό κόμμα, το Νοέμβριο του 1847. Μαζί με τον Ένγκελς, ο Μαρξ αναδιοργάνωσε (Σοβιετικός όρος) την Λίγκα πριν από το τέλος του έτους. Ο Μωϋσής Χες, ο Καρλ Μαρξ, ο Φρίντριχ Ένγκελς, ο Wilhelm Weitling, ο Hermann Kriege, ο Joseph Weydemeyer, ο Ernst and ο Ferdinand Wolf έπαιξαν σημαντικό ρόλο.

Στον Μαρξ ανατέθηκε να γράψει το μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, σύμφωνα με τη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια της Εσθονίας. Ήταν ο Μωυσής Χες που τον έκανε να επεξεργαστεί τη θρησκεία της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ο Μαρξ το έκανε με τη συνεργασία του δουλέμπορα Jean Lafitte-Laflinne.

«Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο», δημοσιεύτηκε στο Λονδίνο. Στο έγγραφο αυτό, ο Μαρξ είχε μόνο αναπτύξει περαιτέρω τις ιδέες των ηγετών των Πεφωτισμένων Adam Weishaupt (Αδάμ Βαϊσάουπτ) και Clinton Roosevelt (Κλίντον Ρούζβελτ). Είχε ταυτόχρονα χρησιμοποιήσει τη συνωμοτική εμπειρία του ουτοπικού κομμουνιστή και Illuminatus Francois Noel Babeuf (Φρανσουά Νοέλ Μπαμπέφ -1760-1797) για να δείξει το δρόμο για τη σοσιαλιστική (Πεφωτισμένη) επανάσταση.

Με τον τρόπο αυτό, ο Κομμουνισμός και ο Σοσιαλισμός έγιναν οι κωδικές ονομασίες για το πρόγραμμα των Illuminati, το οποίο ήταν να σβήσουν όλες οι ηθικές αρχές, οπότε τα πάντα επιτρέπονται.

Μετά από αυτό, οι Illuminati έκαναν τα πάντα για τη διάδοση της νέας θρησκείας, της οποίας προφήτης και απόστολος επρόκειτο να είναι ο Καρλ Μαρξ, ο οποίος έγραψε:

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη – το φάντασμα του κομμουνισμού».

Έναντι των ανταγωνιστικών θρησκειών, ο Μαρξ έθεσε το σύνθημα «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού!» Άρχισε να διαδίδει άγρια ​​την ιδέα ότι η παλιά κοινωνία θα μπορούσε να λήξει με «μια μοναδική μέθοδο – με την επαναστατική τρομοκρατία». (Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς, «Έργα», Μόσχα, τόμος 5, σελ.. 494.)

Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», ο Μαρξ και ο Ένγκελς ανοιχτά δήλωναν ότι η ισχύς πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να κατακτήσει τον κόσμο:

«Οι άρχουσες τάξεις θα τρέμουν μπροστά στην έλευση της Κομμουνιστικής Επανάστασης!» «Μπορούμε να φτάσουμε τους στόχους μας μόνο με βίαια ανατροπή ολόκληρης της καθεστηκυίας τάξης.»

Στο «Das Kapital» (Το Κεφάλαιο 1867) ο Μαρξ πίστευε ότι είναι απολύτως αναγκαίο να τονίσει την ανάγκη της βίας στις σοσιαλιστικές δράσεις.

Έγραψε:

«Η βία είναι η μαμή που βοηθά μια νέα κοινωνία να ξεπηδήσει από τη μήτρα της παλιάς.»

Συνθήματα όπως «Προλετάριοι όλων των χωρών – ενωθείτε!» ήταν αναγκαία, προκειμένου να πάρει το στρατό των τυφλών για να ενισχύσουν τους Illuminati στην εξουσία προτού να υποταχθούν και τελικά να σκλαβωθούν – όλα στο όνομα του «φωτοδότη” (Εωσφόρου;) Κομμουνισμού.

Η ταξική πάλη επρόκειτο να καταργήσει πολλές ατομικές ελευθερίες και να απλουστευθεί η εξαφάνιση των βαθειά ριζωμένων πολιτιστικών αξίων και δημιουργιών. Ο Μαρξ ανυπόμονα τόνισε ότι ο σοσιαλισμός ήταν αδύνατος χωρίς επανάσταση. Φυσικά, αυτές οι μαρξιστικές «θεωρίες» ήταν γεμάτη αντιφάσεις. Το «Δόγμα» του Μαρξ αφορούσε μόνο τον τρόπο με τον οποίο η σωματική εργασία δημιουργεί αξίες. Αντίθετα, δεν αναγνώριζε δημιουργική σκέψη, η οποία θα μπορούσε να ειπωθεί ότι διαμορφώνει τον κόσμο σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό.

Με τον τρόπο αυτό, ο ίδιος απέδειξε σε όλους με κάποια αντίληψη ότι οι θεωρίες του προορίζεται μόνο ως δόλωμα για τους εργαζόμενους και αναιδώς εκμεταλλευόταν την πνευματική ανωριμότητα τους. Οι ευφυείς και ταλαντούχοι άνθρωποι που δεν θα χωρούσαν επρόκειτο να χαθούν.

Προέτρεπε τους επαναστάτες να μην είναι ούτε γενναιόδωροι ούτε ειλικρινείς και σίγουρα να μην αποφεύγουν την προοπτική του εμφυλίου πολέμου. (Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς, «Έργα», Μόσχα, τόμος 33, σελ.. 772.) Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι μαρξιστές ανάπτυξαν μια νέα και ολοκληρωμένη μορφή προπαγάνδας με το κήρυγμα εύλογων ψεμμάτων σε πρωτόγονους και δυσαρεστημένους ανθρώπους.

Ο Μαρξ συνέστησε την εκβιομηχάνιση της κοινωνίας, έτσι ώστε οι μάζες θα βρουν απασχόληση. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαν να προσληφθούν ως εργαζόμενοι. Εάν τα προϊόντα της βιομηχανίας ήταν αναγκαία ή όχι ήταν ασήμαντο για τους Illuminati, όπως επίσης δεν είχε σημασία αν η διαδικασία παραγωγής βλάψει το περιβάλλον.

 Αν οι άνθρωποι έμεναν άνεργοι και τους δινόταν χρόνος για να σκεφτούν, το βίαιο καθεστώς των Illuminati θα μπορούσε να τεθεί σε κίνδυνο …

 1848: «Το έτος της Επανάστασης»» – Το πρώτο κύμα

 Μόλις λίγους μήνες μετά την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος, επαναστάσεις άρχισαν να «ξεσπούν» σε διάφορες χώρες. Το 1848 έγινε η μεγάλη χρονιά των επαναστάσεων.

 Η οικογένεια Rothschild ήταν υπεύθυνη για την οικονομική πλευρά και η Λίγκα (Ένωση) των Κομμουνιστών για το σχεδιασμό. Οι Ρότσιλντ είχαν γίνει πάρα πολύ πλούσιοι σε σχέση με τη Γαλλική Επανάσταση (1789-1799), όταν αυτοκρατορίες και βασίλεια έπρεπε να δανειστούν χρήματα σε ποσότητες προηγουμένως απαράμιλλες.

Οι Ρότσιλντ είχαν το καλύτερο σύστημα πληροφοριών στην Ευρώπη με τους δικούς τους ταχυδρόμους, που πάντα κατάφερναν να τους φέρουν αποφασιστικές ειδήσεις (π.χ. έκβαση της μάχης του Βατερλώ), πριν οι κυβερνήτες πάρουν χαμπάρι, σύμφωνα με το Derek Wilson, «Η οικογένεια Rothschild».

Το 1847, ο Lionel Rothschild (Λιονέλ Ροθσιλντ) είχε γίνει το πρώτο εβραϊκό Μέλος του Βρετανικού Κοινοβουλίου.

Ο πρώην Πρώσος αξιωματικός August Willich (Αύγουστος Ουίλιτς) έγινε ο ηγέτης των τρομοκρατών. Αργότερα έγινε στρατηγός της Ένωσης στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, όπου έγινε διαβόητος για τις απίστευτες αγριότητες που διέπραξε. Η Ένωση Κομμουνιστών είχε 400 μέλη εκείνο το διάστημα, σύμφωνα με την Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια της Εσθονίας. Σαράντα περίεργοι Σκανδιναβοί πήραν επίσης μέρος.

Οι «Επαναστάσεις» ξεκίνησαν στο ήμισυ της Ευρώπης, ως επί το πλείστον από Εβραίους Illuminati ή από τους μπράβους τους. Όλα ξεκίνησαν όταν ένα αόρατο χέρι χρησιμοποίησε την ευκαιρία της κακής συγκομιδής των καλλιεργειών το 1846. Τα σιτηρά ξαφνικά αγοράστηκαν σε μεγάλες ποσότητες. Κατά τη διάρκεια των ετών 1847-1848, οι τιμές είχαν διπλασιαστεί και τριπλασιαστεί καθώς τα τρόφιμα εστάλησαν από μυστικές αποθήκες. Οι άνθρωποι πείνασαν και τελικά ο χρόνος ήταν ώριμος για αιματηρές εξεγέρσεις.

Ο αγοραστής του συνόλου των σιτηρών ήταν ο εβραϊος επιχειρηματίας Ephrasi, ο οποίος ενήργησε ως ένα κάλυμμα για τον James Rothschild.

Ένα μασονικό συνέδριο διοργανώθηκε στο Στρασβούργο, Αλσατία, το Μάιο του 1847, όπου ελήφθη η απόφαση να οργανωθεί η επανάσταση, την άνοιξη του 1848. Μεταξύ των αντιπροσώπων ήταν σημαντικοί Εβραίοι Illuminati και ελευθεροτέκτονες κτίστες, όπως

Alphonse Lamartine (1790-1869), οι οποίοι είχαν ως στόχο να αναλάβουν τη διοίκηση της νέας προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης στη Γαλλία (ήταν επίσημα υπουργός Εξωτερικών)

Adolphe (Isaac Morse) Cremieux (Αντόλφ Ισαάκ Μόρς Κρεμιέ)

ο τραπεζίτης Michel Goudchaux (Μισελ Γκουντσώ 1797-1862)

Leon Gambetta (Λέων Γαμβέττας)

Simon και Louis Blanc (Σιμόν Και Λουί Μπλάν) από τη Γαλλία (όλοι έγιναν γνωστοί ηγέτες της επανάστασης στο Παρίσι την άνοιξη του 1848)

Joseph Fickler (Ζοζέφ Φικλέρ)

Friedrich Franz Karl Hecker (Φρήντριχ Φραντς Καρλ Χέκερ 1811-1881)

Georg Herwegh (Γκεόργκ Χερβεχ)

Robert Blum (Ρομπέρ Μπλούμ)

Λουδοβίκος Φόϋερμπαχ (1804-1872)

Johann Jacoby (Γιόχαν Τζακόμπυ1805-1877) από τη Γερμανία

(Όλοι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην «επανάσταση»).

Ο Εβραίος τραπεζίτης και Τέκτων Ludwig Bamberger (1823-1899) οδήγησε την «επανάσταση» στη Γερμανία το 1848. Ίδρυσε την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας το 1870.
Ο Adolphe Cremieux υπηρέτησε ως υπουργός Δικαιοσύνης στην επαναστατική κυβέρνηση.

Ήταν ο Cremieux ο οποίος τον Μάιο του 1860, μαζί με το Ραββίνο Rabbi Elie-Aristide Astruc (Ελί-Αριστίντ Αστρούκ), Narcisse Leven (Ναρκίς Λεβάν), Jules Garvallo (Ζουλ Γκαρβαγιό) και άλλους στο Παρίσι, ίδρυσε τη μεγάλη εβραϊκή Τεκτονική Στοά L’Alliance Israelite Universelle (Παγκόσμια Ισραηλιτική Συμμαχία), που χρησιμοποίησε το B’nai B’rith (Μπάϊ Μπρίθ κν. Μπενέ Μπερίτ ) ως εκτελεστικό της οργάνο. Το 1863, ο Cremieux έγινε πρόεδρος της κεντρικής επιτροπής του κινήματος.

Το σύνθημα αυτής της οργάνωσης ήταν:

«Όλες οι Ισραηλίτες είναι σύντροφοι!»

Ο Adolph Isaac Cremieux, ο οποίος ήταν γνωστός δικηγόρος, «φιλελεύθερος» πολιτικός και Μέγας Διδάσκαλος της τάξης του τυπικού Memphis-Misraim (Μέμφις-Μισραΐμ) και Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, μίλησε ανοιχτά στο μανιφέστο του στην Alliance Israelite Universelle:

«Η Ένωση που θα δημιουργήσουμε δεν θα είναι γαλλική, αγγλική, ιρλανδική ή γερμανική, αλλά μια εβραϊκή Παγκόσμια Ένωση … Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει ένας Εβραίος να γίνει φίλος με έναν Χριστιανό ή Μουσουλμάνο. Όχι πριν από τη στιγμή που έρχεται όταν ο Ιουδαϊσμός, η μόνη αληθινή θρησκεία, λάμψει πάνω από ολόκληρο τον κόσμο.»

Ο Cremieux (33in-) επίσης συνεργάστηκε στενά με τον ισχυρό ΑγγλοΕβραίο Chaim Montefiore (Χαϊμ Μοντεφιόρε) (1784-1885). Μαζί έσωσαν δύο Εβραίους τελετουργικούς δολοφόνους που είχαν ομολογήσει για τα εγκλήματά τους στη Δαμασκό. Η Σικελία ήρθε πρώτη.

Στις 12 Ιανουαρίου του 1848, οι «επαναστάτες» στο Παλέρμο απλά διεκήρυξαν τη Σικελία ανεξάρτητη. Στις 8 Φεβρουαρίου το επαναστατικό κίνημα οργανώθηκε στο Πιεμόντε (Πεδεμόντιο). Η εξέγερση ξεκίνησε στην Τοσκάνη στις 17 Φεβρουαρίου. Όλα συντονίζονταν από δύο ηγέτες Εβραίους Illuminati, τον Giuseppe Mazzini (Ιωσήφ Μαντσίνι) και τονAdriano Lemmi (Αντριάνο Λέμμι). Ο Lemmi ήταν επιδέξιος επαναστάτης συνωμότης που έγινε Μέγας Διδάσκαλος της Grande Oriente d’ltalia (Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας) το 1885.

Ο Ελευθεροτέκτων και Μέγας Διδάσκαλος Giuseppe Garibaldi (Ιωσήφ Γαριβάλδης 33in-) έλαβε επίσης μέρος στο σχεδιασμό. Στη συνέχεια, άρχισαν να δρουν στη Γαλλία. Μια επανάσταση ανακινήθηκε στο Παρίσι στις 22 με 23 του Φεβρουαρίου.

Ο Isaac Cremieux φρόντισε ώστε ο Louis Philippe να εκθρονιστεί και κατέφυγε στο Λονδίνο στις 24 Φεβρουαρίου. Ο Lamartine κατέλαβε την εξουσία. Την ίδια ημέρα, την 24η Φεβρουαρίου «Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο», δόθηκε στη δημοσιότητα.

Ο Τέκτων και Illuminati ηγέτης Giuseppe Mazzini (1805-1872).

Ταραχές σημειώθηκαν επίσης αλλού.

Μάρτιος του 1848 – Το επεξεργασμένο σχέδιο

Αν ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στα σημεία στο χρόνο, όταν οι «επαναστάσεις» ξέσπασαν σε διάφορα σημεία το Μάρτιο του 1848, βλέπουμε μια σαφή σύνδεση, η οποία αποκαλύπτει ένα προετοιμασμένο σχέδιο πίσω από τα γεγονότα.

Στις 5 Μαρτίου, το λεγόμενο προ-Κοινοβούλιο συνεδρίασε στη Χαϊδελβέργη, υπό την ηγεσία του Μεγάλου Διδάσκαλου της τοπικής μασονικής στοάς και στην οποία συμμετείχαν κυρίως Εβραίοι που έλαβαν επίσης μέρος στη διάσκεψη των Illuminati στο Στρασβούργο. Στις 11 Μαρτίου, οι Illuminati ίδρυσαν το Συμβούλιο του Αγίου Wenceslas – Vaclav – στην Πράγα.
Τα βίαια επεισόδια σε αυτή τη σειρά των γεγονότων ξεκίνησε στις 13 Μαρτίου, με την εξέγερση στην πρωτεύουσα της Αυστρίας, Βιέννη.

Οι αρχιτέκτονες πίσω από τη δράση ήταν δύο Εβραίοι γιατροί, ο Adolf Fischhof (Αντολφ Φίσχοφ) και ο Joseph Goldmark (Γιόζεφ Γκολντμαρκ).

Στις 14 Μαρτίου η «επανάσταση» συνέβη στη Ρώμη. Ο ηγέτης εδώ ήταν ο Giuseppe Mazzini, ο οποίος ανεκήρυξε τα παπικά κράτη σε δημοκρατία. Αυτή η δημοκρατία αργότερα συνεθλίβει, παρά την επίμονη αντίσταση του Γαριβάλδη. Μια εξέγερση στην ουγγρική Πέστη είχε προγραμματιστεί εκ των προτέρων για την 15η Μαρτίου. Οι ηγέτες της ουγγρικής εξέγερσης ήταν ο Εβραίος Mahmud Πάσχα (Freund), ο οποίος οργάνωσε το πραξικόπημα στη Βουδαπέστη και ο Τέκτων Lajos Kossuth, που έδρασε στις επαρχίες.

Η πρόθεση ήταν να γιορτάσουν τη δολοφονία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Γαΐου Ιουλίου Καίσαρα την ίδια ημέρα το 44 π.Χ. Η μασονική στοά, η Grand Orient επαινεί ακόμα το Βρούτο για αυτό το φόνο. Ταραχές στη Νάπολη και το Παρίσι είχε προγραμματιστεί για την ίδια ημέρα.

Η 18η Μαρτίου έγινε μια ξεχωριστή μέρα. Στη συνέχεια, οι σκοτεινές δυνάμεις ενέργησαν για εξεγέρσεις στο Μιλάνο και τη Στοκχόλμη και για μια επανάσταση στο Βερολίνο. Η επανάσταση στο Βερολίνο οδηγήθηκε αποκλειστικά από Εβραίους Ελευθεροτέκτονες. Οι δράσεις γι’ αυτό το Σάββατο ήταν ακόμη προγραμματισμένες να πραγματοποιηθούν την ίδια στιγμή στο Μιλάνο, το Βερολίνο και τη Στοκχόλμη.
Στις 14 Μαρτίου η «επανάσταση» συνέβη στη Ρώμη. Ο ηγέτης εδώ ήταν ο Giuseppe Mazzini, ο οποίος ανεκήρυξε τα παπικά κράτη σε δημοκρατία. Αυτή η δημοκρατία αργότερα συνεθλίβει, παρά την επίμονη αντίσταση του Γαριβάλδη. Μια εξέγερση στην ουγγρική Πέστη είχε προγραμματιστεί εκ των προτέρων για την 15η Μαρτίου. Οι ηγέτες της Ουγγρικής εξέγερσης ήταν ο Εβραίος Mahmud Πάσχα (Freund), ο οποίος οργάνωσε το πραξικόπημα στη Βουδαπέστη και ο Τέκτων Lajos Kossuth, που έδρασε στις επαρχίες.

Η πρόθεση ήταν να γιορτάσουν τη δολοφονία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Γαΐου Ιουλίου Καίσαρα την ίδια ημέρα το 44 π.Χ. Η μασονική στοά, η Grand Orient επαινεί ακόμα το Βρούτο για αυτό το φόνο. Ταραχές στη Νάπολη και το Παρίσι είχε προγραμματιστεί για την ίδια ημέρα.

Η 18η Μαρτίου έγινε μια ξεχωριστή μέρα. Στη συνέχεια, οι σκοτεινές δυνάμεις ενέργησαν για εξεγέρσεις στο Μιλάνο και τη Στοκχόλμη και για μια επανάσταση στο Βερολίνο. Η επανάσταση στο Βερολίνο οδηγήθηκε αποκλειστικά από Εβραίους Ελευθεροτέκτονες. Οι δράσεις γι’ αυτό το Σάββατο ήταν ακόμη προγραμματισμένες να πραγματοποιηθούν την ίδια στιγμή στο Μιλάνο, το Βερολίνο και τη Στοκχόλμη.

Η 18η Μαρτίου ήταν μια σημαντική ημέρα για τους Εβραίους Ελευθεροτέκτονες. Ο Εβραίος Μέγας Διδάσκαλος των Ιπποτών του Ναού, Jacques de Molay (Ζακ ντε Μολαί), είχε καεί στην πυρά στο Παρίσι ακριβώς την ίδια ημέρα το 1314. Αυτές οι εξεγέρσεις προορίζονταν ως εκδίκηση τόσο για την εκτέλεσή του και για την κατάργηση των Ναϊτών Ιπποτών δύο χρόνια νωρίτερα όλα τα οποία έγινε από τις διαταγές του Φιλίππου του Δ του Ωραίου (1268-1314).

Τα σχέδια της εκδίκησης περιείχαν την δολοφονία του Πρώσσου βασιλιά Wilhelm IV (Γουλιέλμου του 4ου, 1795-1861) στο Βερολίνο, μετά την οποία ο Illuminatus Μιχαήλ Μπακούνιν προοριζόταν να γίνει ο δικτάτορας της Πρωσίας. Αλλά τα σχέδια ματαιώθηκαν όταν ένας πιστός υπήκοος προειδοποίησε τον βασιλιά του. Όμως, αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει και να κάνει μεγάλες παραχωρήσεις. Ο Johann Jacoby ηγήθηκε της εξέγερσης. Τα σχέδια της εκδίκησης τέθηκαν σε δράση και πάλι 23 χρόνια αργότερα – την 18 Μάρτη 1871 – όταν η Κομμούνα του Παρισιού ανακηρύχθηκε.

Αργότερα, στη Σοβιετική Ένωση, η ημέρα αυτή γιορταζόταν ως η ημέρα της Red Aid (ΣτΜ. Οργάνωση βιτρίνα της Κομιντέρν). Οι ταραχές έφτασαν στη Στοκχόλμη επίσης, πολύ πιο γρήγορα από ένα άλογο που καλπάζει (το ταχύτερο μέσο επικοινωνίας εκείνη την εποχή). Οι ταραχές αυτές ήταν οι πιο αιματηρές, τα πιο βίαια γεγονότα στην ιστορία της πόλης. Ο Bunny Ragnerstam αναφέρει στο βιβλίο του «Arbetare i rorelse – Εργαζόμενοι σε Δράση» (Στοκχόλμη, 1986), ότι 18 άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των ταραχών.

Οι ηθικοί αυτουργοί ήταν η Κομμουνιστική Ένωση στη Στοκχόλμη, που ιδρύθηκε το φθινόπωρο του 1847. Αυτή η οργάνωση είχε διασυνδέσεις με την Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Λίγκα.

Η δύναμη πίσω από την επιχείρηση ήταν ο Εβραίος συγγραφέας Christoffer Kahnberg (Κριστοφερ Κανμπεργκ), ο οποίος έγραψε επίσης τις προκηρύξεις, οι οποίες στάλθηκαν σε όλη την πόλη:
«Καταστρέψτε την αριστοκρατία και δώστε στη αστική τάξη και τους εργαζόμενους τα δικαιώματά τους!»

«Η ώρα της επανάστασης έχει χτυπήσει!»

«Κάτω η κυβέρνηση!» (Προς το παρόν, η Σουηδία είχε ένα φιλελεύθερο βασιλιά, τον Oscar Α’)

«Ζήτω η ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη»

«Ζήτω ο λαός! Ζήτω η Δημοκρατία!»

Στις 17 Μαρτίου, η εξέγερση εναντίον των Αυστριακών στη Βενετία διοργανώθηκε.

Την ίδια ημέρα, οι «επαναστάτες» απελευθέρωσαν τον Daniele Manin (Ντανιέλε Μανίν 1804-1857), ένα Εβραίο Ελευθεροτέκτωνα και πράκτορα του Giuseppe Mazzini. Στις 18 Μαρτίου, ο ίδιος ηγήθηκε της προσπάθειας για την κατάληψη της εξουσία. Μετά την ήττα των Αυστριακών στις 22 Μαρτίου, ο Manin ανακήρυξε την Βενετία δημοκρατία, η ηγεσία της οποίας αποτελούνταν από Ελευθεροτέκτονες, μεταξύ των οποίων ήταν δύο Εβραίοι «επαναστάτες»: Leon Pincherle (Λέων Πιντσέρλε) και τον Isaac Pesaro Maurogonato (Ισαάκ Πεζάρο Μαουρογκόνατο).

Το γεγονός ότι αυτοί οι δύο ήταν Εβραίοι επαληθεύεται στην Εγκυκλοπαίδεια Judaica. Σύμφωνα με το πρόγραμμα του Mazzini (1848), η Αυστροουγγαρία έπρεπε να πάψει να υπάρχει ως κράτος. Η ευρωπαϊκή επανάσταση έπρεπε ως εκ τούτου να αρχίσει στην Ιταλία, και τελικά να οδηγήσει στο σχηματισμό των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Ο δικηγόρος Daniele Manin, που προερχόταν από τη γνωστή εβραϊκή οικογένεια Medina, ονομάστηκε «πρόεδρος» (δικτάτορας στην πραγματικότητα), της Δημοκρατίας της Βενετίας, τον Αύγουστο του 1848.

Οι Αυστριακοί τελικά κατάφεραν να συντρίψουν αυτή την Δημοκρατία την 22α του Αυγούστου 1849 και ο Manin έφυγε μαζί με άλλους Εβραίους Πεφωτισμένους και Μασόνους συνωμότες στο Παρίσι, όπου έμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του.

Το Judisches Lexikon (Εβραϊκό Λεξικό Βερολίνο, 1929, Τ. 3, σελ.. 1363) επιβεβαιώνει επίσης ότι ο Daniele Manin ήταν Εβραίος.

Ο πολιούχος άγιος του κακού, ο Ελευθεροτέκτων Καρλ Μαρξ (1818-1883).

Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του Μάρτη στο Μόναχο, οι μασόνοι ανάγκασαν το Βαυαρό βασιλιά Λουδοβίκο Α’ να παραιτηθεί.

Στις 21 Μαρτίου, η «επανάσταση» ξεκίνησε στο Schleswig αφού οι Δανοί είχαν μπεί μέσα. Στα βιβλία της ιστορίας μας, οι ενέργειες αυτές ήταν δήθεν «αυθόρμητες» από την πλευρά του λαού.

ΠΗΓΉ: https://filopatria.wordpress.com/128/
 http://www.whale.to/c/karl_marx1.html