Όταν Ξημέρωνε η 20η Ιουλίου 1974
Το βράδυ της 19ης Ιουλίου 1974 ήτανε ζεστό
όπως πάντα στην όμορφη κωμόπολη της Κύπρου όπου ζούσα..
Δεν ήτανε όμορφο βράδυ όμως..
Το πραξικόπημα είχε γίνει λίγες μέρες πιο πριν..
και εμείς αν και παιδιά ακόμα
καταλαβαίναμε τη διαφορά στη καθημερινή μας ζωή..
Δεν κυκλοφορούσαμε με τα ποδήλατα στους δρόμους
όπως άλλα καλοκαίρια..
Οι γονείς μας κλαίγανε...
ακούγαμε για νεκρούς...
για τον Μακάριο που είχε διαφύγει στο εξωτερικό...
Ναι υπήρχε φόβος.. ανησυχία.. κλάμα...
Και όμως...τα χειρότερα δεν είχαν έλθει ακόμα...
Η μαμά μου έλεγε...θα έλθουν οι Τούρκοι...
Εγώ τους μόνους Τούρκους που ήξερα ήτανε οι Τουρκοκύπριοι
που κόβανε τα πορτοκάλια μας...
και μας λέγανε....αυτά τα όμορφα σπίτια θα γίνουν δικά μας...
άκου τώρα...
Φυσικά ο πατέρας μου έλεγε ότι αυτά ήτανε προπαγάνδα..
γιατί είχε παλιά εργαστεί με τούρκους δικαστές και ήτανε πολύ καλοί..
και ο πατέρας μου μιλούσε και Τούρκικα ..προσόν τότε στα δικαστήρια..
Ξάπλωσα και προσπαθούσα να κοιμηθώ...
η αδελφή μου προσπαθούσε να με κάνει να παίξω με τις κούκλες μου...
Οι γονείς μας στο μπαλκόνι...και μιλούσαν ψιθυριστά....
στην βεράντα μάλλον...
Μια από τις πολλές μεγάλες βεράντες
που είχε το τεράστιο και όμορφο σπίτι μας με τον καταπράσινο κήπο γύρω γύρω...
Δεν ξέρω για πότε κοιμήθηκα..
και ξαφνικά στις 5.30 ξυπνήσαμε όλοι...
από τους ήχους των σειρήνων....
Ήρθαν οι Τούρκοι..
κατέβηκαν στη Κερύνεια...
Τι σημαίνει και αυτό πάλι...
Προδοσία..ή Νίκη...
( Πριν λίγο καιρό η μαμά μου είχε τσακωθεί με την αγαπημένη της φίλη
γιατί λέει...ερχότανε σπίτι μας για να πείσει τους γονείς μας
ότι έπρεπε να δώσουμε ένα κομμάτι στη Τουρκία( Την Κερύνεια)
για να γίνει η ένωση με την Μητέρα Ελλάδα...
Ακου τώρα...χαζομάρες...
Και η μαμά μου θύμωνε και έλεγε
γιατί να δώσουμε στη Τουρκία τη Κερύνεια..ή οποιοδήποτε άλλο μέρος..
Η γιαγιά μου έλεγε ότι τελικά αυτοί που τα λέγανε ήτανε προδότες
και έπαιρναν λεφτά για να ξεπουλήσουν τη Κύπρο.....
γιατί...που τα βρήκανε τώρα αυτοί...τόσα λεφτά...έτσι ξαφνικά..
Η γιαγιά μου πάντα ήξερε τι έλεγε...
Η οικογένεια μου ήτανε Μακαριακοί...
Δεξιοί μεν.. αλλά Μακαριακοί και μάλιστα στενοί συνεργάτες του Μακαρίου
μερικοί από αυτούς..
Τότε ήσουν ή Μακαριακός ή προδότης..
αυτό θυμάμαι...
Αν και πολλοί έλεγαν τότε ότι όποιος ήτανε με τον Μακάριο
ήτανε κομμουνιστής...
Τώρα τι σήμαινε αυτό δεν ήξερα. .ήξερα ότι εμείς δεν ήμαστε...
αλλά άμα τσακωνόμουνα με κανένα.. και δεν ήξερα τι να του πω..
του έλεγα. .είσαι κομμουνιστής...
και ένοιωθα ότι τον έβρισα όσο μπορούσα.....
Οι προδότες όμως έκαναν το πραξικόπημα..
για να φέρουν τους Τούρκους
και η υπόλοιπη Κύπρος να ενωθεί με την Ελλάδα..
Τώρα για να πω την αλήθεια δεν ήξερα ποιος ήτανε προδότης και ποιός όχι...
Τσακωθήκανε και οι Μητροπολίτες με τον Μακάριο..
και κάποιοι είχαν αφορίσει τους υπόλοιπους αλλά δεν θυμάμαι ποιος και ποιον...
Πάντως υπήρχαν και νέες λέξεις...
Χουντικοί...και μη χουντικοί...
Η μαμά μου έλεγε ότι η Χούντα ήτανε το χειρότερο που συνέβηκε στην Ελλάδα..
άλλο και αυτό...
αλλά μας είπανε..
μην διανοηθούμε να πούμε τέτοια λέξη δημόσια...
Και μια φορά που την είπε ο αδελφός μου...
έκανε 3 μέρες να δει τηλεόραση...
και έχασε και τον καπνό του πιστολιού την αγαπημένη του σειρά....
Η γιαγιά μου είπε ότι εκκλησία ξανά δεν θα πάμε άμα ήτανε ο
παλιός Μητροπολίτης...
αλλά τελικά αυτός έφυγε και ήλθε ένας άλλος..
που ήτανε πολύ καλός είπανε...
γιατί ήτανε δικός μας...
και ρώτησα αν ήτανε δηλαδή συγγενής..
αλλά μου είπανε πολλά ρωτώ...
και κόντεψα να μην δω τηλεόραση μια βδομάδα...
εε... και πηγαίναμε.. τελικά εκκλησία....)
Έτσι ξημέρωσε η 20η Ιουλίου...
Λέξεις. .απόβαση των Τούρκων...σκοτωμοί...
λεηλασίες βιασμοί...
Επιστράτευση...
Πόνος κλάματα...
Όμως εγώ ήμουν ακόμα στο σπίτι μου..
Στα υπόγεια γιατί βομβαρδίζανε...
Θυμάμαι που είχε μαζευτεί όλοι οι γείτονες
γιατί το σπίτι μας είχε υπόγεια και μέναμε εκεί..
Η μαμά μου είχε φέρει νερό και φτυάρια..
αν χαλούσε το σπίτι να μπορούμε να βγούμε έξω...
Από τότε έχω κλειστοφοβία...
Θυμάμαι ένα ξάδελφο της μαμάς που πήγε να παρουσιαστεί
και γύρισε πίσω γιατί δεν είχαν όπλα να του δώσουνε..
Η γιαγιά μου φώναζε...
στέλλουνε τα παιδιά μας πρώτη γραμμή χωρίς όπλα..
Οι προδότες...
τους καταράστηκε όλη η γειτονιά...
ομαδικά στο υπόγειο...
Οι απέναντι μας ήτανε από αυτούς
που υποστηρίζανε τη χούντα...
αυτό τους έφερε σε ρήξη με την υπόλοιπη γειτονιά..
που ήτανε Μακαριακοί...
Θυμάμαι την κυρία απέναντι που έκλαιγε
χάμω στον δρόμο...που ο γιός της
πήγαινε στρατιώτης στη Κερύνεια...
πρώτη γραμμή...
Οι υπόλοιποι της γειτονιάς...της το είπανε...
καλά να πάθεις...
εσύ τουλάχιστο τα προκάλεσες...
Όταν σκοτώθηκε...είπανε όλοι είναι Θεία δίκη..
Τότε αρχίσανε να έρχονται πρόσφυγες από την επαρχία Κερύνειας
στην πόλη μας..
Ο πατέρας μου Υπεύθυνος στη πολιτική Άμυνα..
όλη μέρα και όλη Νύχτα..
Ερχότανε κάθε μέρα...
σκοτώθηκε ο τάδε...
και κλάματα η μαμά μου...
και τρέχανε με τη γιαγιά μου στο σπίτι
του για να θρηνήσουν...
γιατί έτσι κάνανε....
Θυμάμαι τις λέξεις στο ραδιόφωνο...
Οι υμέτερες δυνάμεις...οι ημέτερες δυνάμεις...
δεν θυμόμουνα πως το γραφότανε...
τέλος πάντων αυτές οι δυνάμεις.. μια προχωρούσανε
και μια οπισθοχωρούσανε...
κανείς όμως δεν είχε όρεξη να μου εξηγήσει την ορθογραφία
και το νόημα των λέξεων..
Ο πατέρας μου κολλημένος στο ραδιόφωνο...
περίμενε να ακούσει ότι ήλθε η ελληνική δύναμη..
ο στρατός από την Ελλάδα..
τα ελληνικά αεροπλάνα...
Τίποτα....
Εμείς στο έλεος του θεού και της προδοσίας...
όμως ακόμα είμαστε στο σπίτι μας...
Φύγαμε τον Αύγουστο...στη 2η εισβολή...
Τότε μόνο οι χουντικοί μίλησαν για προδοσία...
Η γειτόνισσα μας είπε στη μαμά μου....
Μας προδώσανε...θα πάρουν περισσότερα...
Όσο είχανε μόνο τη Κερύνεια ήτανε καλά..
ήτανε τα συμφωνημένα....
Τώρα που θα παίρνανε και μας...
ήτανε προδοσία....
Θυμάμαι τους καπνούς από την Κερύνεια
και τον πενταδάκτυλο που καιγότανε...
Θυμάμαι τον κρότο από τους βομβαρδισμούς απ τα καράβια..
Αποκαΐδια...έπεφταν στις βεράντες μας...
Το σπίτι μου δεν το ξαναείδα....από εκείνο το καλοκαίρι...
Ας όψωνται οι αίτιοι...έλεγε η γιαγιά μου....
Είμουνα παιδί...δεν μπορούσα να ξέρω ποιόν θα παντρευτώ...
και όμως...κάπου στη Λευκωσία
ο άντρας της ζωής μου...ζούσε το δικό του δράμα...
Η αδελφή του παντρεμένη 2 χρόνια με μικρά παιδιά...
...περίμενε και περιμένει τον άντρα της ακόμα...Τα εγγονάκια της...
δεν γνώρισαν ποτέ τον παππού τους....
τον περιμένουν ακόμα...είναι αγνοούμενος...
Αυτή είναι η ιστορία όπως την έζησα τότε...
όχι μέσα από βιβλία ...
ούτε μέσα από πολιτικές αναλύσεις...
ούτε μέσα στις προεκλογικές υστερίες των πολιτικών...
ούτε μέσα από τηλεοπτικά παράθυρα για κέρδος ακροαματικότητας...
Αυτή ήτανε η ζωή μου....
στιγμές αληθινές και ώρες μέσα σε ένα σπίτι
που έφευγε...
Από τότε άρχισε ένας αγώνας με ψηφίσματα...
στα Ηνωμένα Έθνη...και παντού...
Αηδίες....
Η έχεις δύναμη...ή όχι....
και άντε δεν έχεις δύναμη...
τουλάχιστο να έχεις μυαλό....
Εμείς δυστυχώς δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο....
Εκείνη τη μέρα στις 20 Ιουλίου το απόγευμα..
θα πηγαίναμε με τη μαμά μου στο σπίτι μιας ξαδέλφης της...
Μόλις είχε παντρευτεί...την προηγούμενη του πραξικοπήματος...
και θα πηγαίναμε να ανοίξουνε τα δώρα...
γιατί είχανε πάει ταξίδι με τον άντρα της....
Γυρίσανε την προηγούμενη της εισβολής...
χωρίς χαρά...
το πρωί της
επομένης...
δηλαδή στις 20 Ιουλίου Σάββατο..
έγινε η εισβολή...
Τα δώρα δεν ανοίχτηκαν ποτέ...
ο άντρας της έφυγε για το μέτωπο
και δεν γύρισε ποτέ....
Μετά...φύγαμε και εμείς...
όλοι μας....
Τα δώρα τα πήρανε οι τούρκοι...
σαν θέατρο του παραλόγου....
Αυτή είναι η πραγματική ιστορία της εισβολής..
όπως την έζησε ένα σπίτι....
όπως την έζησα εγώ....
Σκηνές σε νοσοκομεία.. όπως αυτό που σας έγραψα
παλιά με την Χριστοδούλα...
Σκηνές απίστευτης βίας...
Σκηνές σε καταυλισμούς προσφύγων....
Η σύγχρονη Κυπριακή ιστορία.....
Δεν μπορεί...έλεγε ο πατέρας μου...
20ς αιώνας....δεν γίνεται...
Ανασήκωσε την πλάτη κι απόσυρσε τους Πενταδάκτυλε μου..
λέει το τραγούδι....
Τι να σου κάνει ο Πενταδάκτυλος...
Οι Παφίτες και οι Παραλιμνίτες...
και πολλοί πολλοί άλλοι...
γίνανε πλούσιοι σε μια νύχτα....
Κάτι ασήμαντα φτωχά χωριά...
Χάθηκε η Κερύνεια.. το Βαρώσι.. η Μόρφου..
Στα καλύτερα τους αυτοί...
σήμερα με περιουσίες εκατομμυρίων...
Ο θάνατος σου η ζωή μου....
Ούτε θέλανε να λυθεί ποτέ το Κυπριακό...
33 χρόνια μετά σήμερα....
33 χρόνια να περιμένεις...
Aντρες. .αδέλφια. .παιδιά...
να περιμένεις να πας στη γειτονιά σου....
και όμως...
η νυχτερινή ζωή στην Αγία Νάπα είναι πολύ όμορφη...
όπως και τα καζίνα στα κατεχόμενα που συχνάζουν πολλοί κύπριοι...
Δεν είμαι συγγραφέας ούτε ιστορικός
Δεν έχω τέτοια ταλέντα.....
Απλά μοιράζομαι μαζί σας τις αναμνήσεις μου..
Τις τραγικές στιγμές ενός καλοκαιριού που σημάδεψε τη ζωή μου για πάντα..
Ευχαριστώ
Σματςςςςςςςςςςςςς
Μπορείτε να αφήσετε σχόλια αν θέλετε.
Παρακαλώ επιτρέψτε μου να μην απαντήσω.
Δεν υπάρχουν απαντήσεις..
σαν σήμερα λέει...το 1963 κάπου...
πάτησε ο άνθρωπος το πόδι του στο φεγγάρι...
ποιός χέστηκε ποιός πάει στο φεγγάρι...
εγώ μόνο στο σπίτι μου θέλω να πάω......
μπορείς να με πάς????
όπως πάντα στην όμορφη κωμόπολη της Κύπρου όπου ζούσα..
Δεν ήτανε όμορφο βράδυ όμως..
Το πραξικόπημα είχε γίνει λίγες μέρες πιο πριν..
και εμείς αν και παιδιά ακόμα
καταλαβαίναμε τη διαφορά στη καθημερινή μας ζωή..
Δεν κυκλοφορούσαμε με τα ποδήλατα στους δρόμους
όπως άλλα καλοκαίρια..
Οι γονείς μας κλαίγανε...
ακούγαμε για νεκρούς...
για τον Μακάριο που είχε διαφύγει στο εξωτερικό...
Ναι υπήρχε φόβος.. ανησυχία.. κλάμα...
Και όμως...τα χειρότερα δεν είχαν έλθει ακόμα...
Η μαμά μου έλεγε...θα έλθουν οι Τούρκοι...
Εγώ τους μόνους Τούρκους που ήξερα ήτανε οι Τουρκοκύπριοι
που κόβανε τα πορτοκάλια μας...
και μας λέγανε....αυτά τα όμορφα σπίτια θα γίνουν δικά μας...
άκου τώρα...
Φυσικά ο πατέρας μου έλεγε ότι αυτά ήτανε προπαγάνδα..
γιατί είχε παλιά εργαστεί με τούρκους δικαστές και ήτανε πολύ καλοί..
και ο πατέρας μου μιλούσε και Τούρκικα ..προσόν τότε στα δικαστήρια..
Ξάπλωσα και προσπαθούσα να κοιμηθώ...
η αδελφή μου προσπαθούσε να με κάνει να παίξω με τις κούκλες μου...
Οι γονείς μας στο μπαλκόνι...και μιλούσαν ψιθυριστά....
στην βεράντα μάλλον...
Μια από τις πολλές μεγάλες βεράντες
που είχε το τεράστιο και όμορφο σπίτι μας με τον καταπράσινο κήπο γύρω γύρω...
Δεν ξέρω για πότε κοιμήθηκα..
και ξαφνικά στις 5.30 ξυπνήσαμε όλοι...
από τους ήχους των σειρήνων....
Ήρθαν οι Τούρκοι..
κατέβηκαν στη Κερύνεια...
Τι σημαίνει και αυτό πάλι...
Προδοσία..ή Νίκη...
( Πριν λίγο καιρό η μαμά μου είχε τσακωθεί με την αγαπημένη της φίλη
γιατί λέει...ερχότανε σπίτι μας για να πείσει τους γονείς μας
ότι έπρεπε να δώσουμε ένα κομμάτι στη Τουρκία( Την Κερύνεια)
για να γίνει η ένωση με την Μητέρα Ελλάδα...
Ακου τώρα...χαζομάρες...
Και η μαμά μου θύμωνε και έλεγε
γιατί να δώσουμε στη Τουρκία τη Κερύνεια..ή οποιοδήποτε άλλο μέρος..
Η γιαγιά μου έλεγε ότι τελικά αυτοί που τα λέγανε ήτανε προδότες
και έπαιρναν λεφτά για να ξεπουλήσουν τη Κύπρο.....
γιατί...που τα βρήκανε τώρα αυτοί...τόσα λεφτά...έτσι ξαφνικά..
Η γιαγιά μου πάντα ήξερε τι έλεγε...
Η οικογένεια μου ήτανε Μακαριακοί...
Δεξιοί μεν.. αλλά Μακαριακοί και μάλιστα στενοί συνεργάτες του Μακαρίου
μερικοί από αυτούς..
Τότε ήσουν ή Μακαριακός ή προδότης..
αυτό θυμάμαι...
Αν και πολλοί έλεγαν τότε ότι όποιος ήτανε με τον Μακάριο
ήτανε κομμουνιστής...
Τώρα τι σήμαινε αυτό δεν ήξερα. .ήξερα ότι εμείς δεν ήμαστε...
αλλά άμα τσακωνόμουνα με κανένα.. και δεν ήξερα τι να του πω..
του έλεγα. .είσαι κομμουνιστής...
και ένοιωθα ότι τον έβρισα όσο μπορούσα.....
Οι προδότες όμως έκαναν το πραξικόπημα..
για να φέρουν τους Τούρκους
και η υπόλοιπη Κύπρος να ενωθεί με την Ελλάδα..
Τώρα για να πω την αλήθεια δεν ήξερα ποιος ήτανε προδότης και ποιός όχι...
Τσακωθήκανε και οι Μητροπολίτες με τον Μακάριο..
και κάποιοι είχαν αφορίσει τους υπόλοιπους αλλά δεν θυμάμαι ποιος και ποιον...
Πάντως υπήρχαν και νέες λέξεις...
Χουντικοί...και μη χουντικοί...
Η μαμά μου έλεγε ότι η Χούντα ήτανε το χειρότερο που συνέβηκε στην Ελλάδα..
άλλο και αυτό...
αλλά μας είπανε..
μην διανοηθούμε να πούμε τέτοια λέξη δημόσια...
Και μια φορά που την είπε ο αδελφός μου...
έκανε 3 μέρες να δει τηλεόραση...
και έχασε και τον καπνό του πιστολιού την αγαπημένη του σειρά....
Η γιαγιά μου είπε ότι εκκλησία ξανά δεν θα πάμε άμα ήτανε ο
παλιός Μητροπολίτης...
αλλά τελικά αυτός έφυγε και ήλθε ένας άλλος..
που ήτανε πολύ καλός είπανε...
γιατί ήτανε δικός μας...
και ρώτησα αν ήτανε δηλαδή συγγενής..
αλλά μου είπανε πολλά ρωτώ...
και κόντεψα να μην δω τηλεόραση μια βδομάδα...
εε... και πηγαίναμε.. τελικά εκκλησία....)
Έτσι ξημέρωσε η 20η Ιουλίου...
Λέξεις. .απόβαση των Τούρκων...σκοτωμοί...
λεηλασίες βιασμοί...
Επιστράτευση...
Πόνος κλάματα...
Όμως εγώ ήμουν ακόμα στο σπίτι μου..
Στα υπόγεια γιατί βομβαρδίζανε...
Θυμάμαι που είχε μαζευτεί όλοι οι γείτονες
γιατί το σπίτι μας είχε υπόγεια και μέναμε εκεί..
Η μαμά μου είχε φέρει νερό και φτυάρια..
αν χαλούσε το σπίτι να μπορούμε να βγούμε έξω...
Από τότε έχω κλειστοφοβία...
Θυμάμαι ένα ξάδελφο της μαμάς που πήγε να παρουσιαστεί
και γύρισε πίσω γιατί δεν είχαν όπλα να του δώσουνε..
Η γιαγιά μου φώναζε...
στέλλουνε τα παιδιά μας πρώτη γραμμή χωρίς όπλα..
Οι προδότες...
τους καταράστηκε όλη η γειτονιά...
ομαδικά στο υπόγειο...
Οι απέναντι μας ήτανε από αυτούς
που υποστηρίζανε τη χούντα...
αυτό τους έφερε σε ρήξη με την υπόλοιπη γειτονιά..
που ήτανε Μακαριακοί...
Θυμάμαι την κυρία απέναντι που έκλαιγε
χάμω στον δρόμο...που ο γιός της
πήγαινε στρατιώτης στη Κερύνεια...
πρώτη γραμμή...
Οι υπόλοιποι της γειτονιάς...της το είπανε...
καλά να πάθεις...
εσύ τουλάχιστο τα προκάλεσες...
Όταν σκοτώθηκε...είπανε όλοι είναι Θεία δίκη..
Τότε αρχίσανε να έρχονται πρόσφυγες από την επαρχία Κερύνειας
στην πόλη μας..
Ο πατέρας μου Υπεύθυνος στη πολιτική Άμυνα..
όλη μέρα και όλη Νύχτα..
Ερχότανε κάθε μέρα...
σκοτώθηκε ο τάδε...
και κλάματα η μαμά μου...
και τρέχανε με τη γιαγιά μου στο σπίτι
του για να θρηνήσουν...
γιατί έτσι κάνανε....
Θυμάμαι τις λέξεις στο ραδιόφωνο...
Οι υμέτερες δυνάμεις...οι ημέτερες δυνάμεις...
δεν θυμόμουνα πως το γραφότανε...
τέλος πάντων αυτές οι δυνάμεις.. μια προχωρούσανε
και μια οπισθοχωρούσανε...
κανείς όμως δεν είχε όρεξη να μου εξηγήσει την ορθογραφία
και το νόημα των λέξεων..
Ο πατέρας μου κολλημένος στο ραδιόφωνο...
περίμενε να ακούσει ότι ήλθε η ελληνική δύναμη..
ο στρατός από την Ελλάδα..
τα ελληνικά αεροπλάνα...
Τίποτα....
Εμείς στο έλεος του θεού και της προδοσίας...
όμως ακόμα είμαστε στο σπίτι μας...
Φύγαμε τον Αύγουστο...στη 2η εισβολή...
Τότε μόνο οι χουντικοί μίλησαν για προδοσία...
Η γειτόνισσα μας είπε στη μαμά μου....
Μας προδώσανε...θα πάρουν περισσότερα...
Όσο είχανε μόνο τη Κερύνεια ήτανε καλά..
ήτανε τα συμφωνημένα....
Τώρα που θα παίρνανε και μας...
ήτανε προδοσία....
Θυμάμαι τους καπνούς από την Κερύνεια
και τον πενταδάκτυλο που καιγότανε...
Θυμάμαι τον κρότο από τους βομβαρδισμούς απ τα καράβια..
Αποκαΐδια...έπεφταν στις βεράντες μας...
Το σπίτι μου δεν το ξαναείδα....από εκείνο το καλοκαίρι...
Ας όψωνται οι αίτιοι...έλεγε η γιαγιά μου....
Είμουνα παιδί...δεν μπορούσα να ξέρω ποιόν θα παντρευτώ...
και όμως...κάπου στη Λευκωσία
ο άντρας της ζωής μου...ζούσε το δικό του δράμα...
Η αδελφή του παντρεμένη 2 χρόνια με μικρά παιδιά...
...περίμενε και περιμένει τον άντρα της ακόμα...Τα εγγονάκια της...
δεν γνώρισαν ποτέ τον παππού τους....
τον περιμένουν ακόμα...είναι αγνοούμενος...
Αυτή είναι η ιστορία όπως την έζησα τότε...
όχι μέσα από βιβλία ...
ούτε μέσα από πολιτικές αναλύσεις...
ούτε μέσα στις προεκλογικές υστερίες των πολιτικών...
ούτε μέσα από τηλεοπτικά παράθυρα για κέρδος ακροαματικότητας...
Αυτή ήτανε η ζωή μου....
στιγμές αληθινές και ώρες μέσα σε ένα σπίτι
που έφευγε...
Από τότε άρχισε ένας αγώνας με ψηφίσματα...
στα Ηνωμένα Έθνη...και παντού...
Αηδίες....
Η έχεις δύναμη...ή όχι....
και άντε δεν έχεις δύναμη...
τουλάχιστο να έχεις μυαλό....
Εμείς δυστυχώς δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο....
Εκείνη τη μέρα στις 20 Ιουλίου το απόγευμα..
θα πηγαίναμε με τη μαμά μου στο σπίτι μιας ξαδέλφης της...
Μόλις είχε παντρευτεί...την προηγούμενη του πραξικοπήματος...
και θα πηγαίναμε να ανοίξουνε τα δώρα...
γιατί είχανε πάει ταξίδι με τον άντρα της....
Γυρίσανε την προηγούμενη της εισβολής...
χωρίς χαρά...
το πρωί της
επομένης...
δηλαδή στις 20 Ιουλίου Σάββατο..
έγινε η εισβολή...
Τα δώρα δεν ανοίχτηκαν ποτέ...
ο άντρας της έφυγε για το μέτωπο
και δεν γύρισε ποτέ....
Μετά...φύγαμε και εμείς...
όλοι μας....
Τα δώρα τα πήρανε οι τούρκοι...
σαν θέατρο του παραλόγου....
Αυτή είναι η πραγματική ιστορία της εισβολής..
όπως την έζησε ένα σπίτι....
όπως την έζησα εγώ....
Σκηνές σε νοσοκομεία.. όπως αυτό που σας έγραψα
παλιά με την Χριστοδούλα...
Σκηνές απίστευτης βίας...
Σκηνές σε καταυλισμούς προσφύγων....
Η σύγχρονη Κυπριακή ιστορία.....
Δεν μπορεί...έλεγε ο πατέρας μου...
20ς αιώνας....δεν γίνεται...
Ανασήκωσε την πλάτη κι απόσυρσε τους Πενταδάκτυλε μου..
λέει το τραγούδι....
Τι να σου κάνει ο Πενταδάκτυλος...
Οι Παφίτες και οι Παραλιμνίτες...
και πολλοί πολλοί άλλοι...
γίνανε πλούσιοι σε μια νύχτα....
Κάτι ασήμαντα φτωχά χωριά...
Χάθηκε η Κερύνεια.. το Βαρώσι.. η Μόρφου..
Στα καλύτερα τους αυτοί...
σήμερα με περιουσίες εκατομμυρίων...
Ο θάνατος σου η ζωή μου....
Ούτε θέλανε να λυθεί ποτέ το Κυπριακό...
33 χρόνια μετά σήμερα....
33 χρόνια να περιμένεις...
Aντρες. .αδέλφια. .παιδιά...
να περιμένεις να πας στη γειτονιά σου....
και όμως...
η νυχτερινή ζωή στην Αγία Νάπα είναι πολύ όμορφη...
όπως και τα καζίνα στα κατεχόμενα που συχνάζουν πολλοί κύπριοι...
Δεν είμαι συγγραφέας ούτε ιστορικός
Δεν έχω τέτοια ταλέντα.....
Απλά μοιράζομαι μαζί σας τις αναμνήσεις μου..
Τις τραγικές στιγμές ενός καλοκαιριού που σημάδεψε τη ζωή μου για πάντα..
Ευχαριστώ
Σματςςςςςςςςςςςςς
Μπορείτε να αφήσετε σχόλια αν θέλετε.
Παρακαλώ επιτρέψτε μου να μην απαντήσω.
Δεν υπάρχουν απαντήσεις..
σαν σήμερα λέει...το 1963 κάπου...
πάτησε ο άνθρωπος το πόδι του στο φεγγάρι...
ποιός χέστηκε ποιός πάει στο φεγγάρι...
εγώ μόνο στο σπίτι μου θέλω να πάω......
μπορείς να με πάς????
πηγη: http://yellow2000rose.pblogs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου