ΣΤΗ ΛΟΓΧΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

"Ω λόγχη, αστραφτερή στενή λεπίδα,

σαν τις ψυχές μας ίσια και γυμνή,

άντρες εσέ κρατάνε αληθινοί,

που μόνη έχουν τα στήθη τους ασπίδα !



'Ω λόγχη, αστραφτερή απ' ατσάλι αχτίδα

στην άβυσσο του νου τη σκοτεινή!

Τ' ανθρώπου, π' άψυχη ήταν μηχανή,

στερνή και μόνη απόμεινες ελπίδα !



Λόγχη αντρειωμένων, λόγχη των Ελλήνων,

άστραψες κι αντιλάλησαν οι αιώνες,

κι' οι σκλάβοι κόσμοι ανάκραξαν μαζί:



Ακόμα η θεία μανία των Σαλαμίνων !

Ακόμη οι Πλαταιές κι οι Μαραθώνες !

Ακόμα των ηρώων το πνεύμα ζει ! . .